226 ALLOCUTION DE PIE IX.
ausu temerario et sacrilego occupatas, augustissima templa suis ornamentis nudata, religiosa coenobia in profanos usus conversa, virgines Deo sacras vexatas, lectissimos atque integerrimos Ecclesiasticos , Religiososque viros crudeliter insectatos, in vincula conjectos, et occisos, sacros clarissimos Antistites vel ipsa Cardinalitia dignitate insignes a propriis gregibus dure avulsos, et in carcerem abreptos ?
Atque heec tanta facinora contra Ecclesiam, ejusque jura libertatem admittuntur tum in Pontificiae ditionis locis, tum alibi, ubi bomines illi, vel eorum similes dominantur, eo scilicet tempore, quo idem ipsi libertatem ubique proclamant, ac sibi in votis esse confingunt, ut suprema Summi Pontificis potestas a quovis prorsus vinculo expedita omni libertate fruatur.
Jam porro neminem latet in qua tristissima, ac deploranda conditione Carissimi Nostri versentur Subditi eorumdemhominuni opera, qui tanta adversus Ecclesiam flagitia committunt. Publicum enimararium dissipatum, exhaustum, commercium intermissum ac pene extinctum, ingentes pecunia summa optimatibus virisaliis que impositae, privatorum bona ab illis, qui se populorum rectores et effraenatarum cohortium ductores appellant, direpta, bonorum omnium tremefacta libertas, eorumque tranquillitas in summum discrimen adducta, ac vita ipsa sicarii pugioni subjecta, et alia maxima et gravissima mala ac damna, quibus continenter cives tantopere affliguntur atque terrentur. rhec scilicet sunt illius prosperitatis initia, quam Summi Pontificatus osores Pontificia Ditionis populis annunciant, atque promittunt.
In magno igitur, et incredibili dolore, quo ob tantas tum Ecclesiae, tum Pontificia Nostra ditionis populorum calamilates intime excruciabamur, probe noscentes officii Nostri rationem omnino postulare, ut ad calamitates ipsas amovendas ac propulsandas omnia conaremur, jam inde a die quarta Decembris proximi superioris anni omnium Principum, et Nationum opem, auxiliumque implorare, et exposcere haud omisimus. Ac Nobis temperare non possumus, quin vobiscum, Venerabiles Fratres, nunc communicemus singularem illam cousolationem, qua affecti fuimus, cum iidem Principes, et populi etiam illi, qui catholicae unitatis vinculo Nobis minime sunt conjuncti, propensissimam eorum erga Nos voluntatem luculentis sane modis testari, ac declarare studuerint. Quod quidem dum acerbissimum animi Nostri dolorem mirifice lenit, atque solatur, magis magisque demonstrat quomodo Deus Ecclesiae suse Sanctae semper propitius adsistat. Atque in eam spem erigimur fore ut omnes intelligant, gravissima illa mala , quibus iu hac tanta temporum asperitate populi, ac regna vexantur, ex sanctissima > nostra Rehgionis contemptu suam duxisse originem, nec aliunde solatium, ac remedium habere posse, quam ex divina Christi doctrina, ejusque sancta Ecclesia qua>, virtutum omnium foecunda parens, et altrix,atque expultrix vitiorum, dum hommes ad omnem veritatem ac justitiam instituit, eosque mutua caritate constringit, publico civilis societatis bono, et ordini mirandum in modum consulit, ac prospicit.
Postquam vero omnium Principum opem imploravimus, ab Austria, qua Pontificia Nostrae ditioni ad Septentriouem finitima est, auxilium eo sane libentius eftlagitavimus, quod ipsa nou solum temporali Apostolicae Sedis do-
