230 ALLOCUTION DE PIE IX.
ac universus fere terrarum orbis tantopere est funestatus, et funestatur. Neque
ignoratis cujusmodi bellum contra sanctissimam nostram religionem in ipsa
quoque Italia nunc geratur, quibusque fraudibus, etmacbinationibus teterrimis
ipsius religionis, et civilis societatis bostes imperitorum praesertim animos a
fidei sanctitate, sanaque doctrina avertere, eosque aestuantibus incredulitatis
fluctibus demergere, atque ad gravissima quneque peragenda facinora compellere conentur. Atque ut facilius eorum consilia ad exitum perducere, et horribiles cujusque seditionis, et perturbationis motus excitare, ac fovere possint
haereticorum hominum vestigiis inhaerentes, suprema Ecclesiae auctoritate omnino despecta, plane non dubitant sacrarum Scripturarum verba, testimonia,
sententias privato proprio, pravoque sensu invocare, interpretari, invertere,
detorquere, ac per summam impietatem sanctissimo Christi nomine nefarie
abuti non reformidant. Neque eos pudet palam publiceque asserere, tum cujusque sanctissimi juramenti violationem, tum quamlibet scelestam, flagitiosamque actionem sempiternae ipsi naturae legi repugnantem non solum haud
esse improbandum, verum etiam omnino licitam, summisque laudibus efferendum, quando id pro patriae amore, ut ipsi dicunt, agatur. Quo impio ac
praepostero argumentandi genere ab ejusmodi hominibus omnis prorsus honestas, virtus, justitia penitus tollitur, atque nefanda ipsius latronis, et sicarii
agendi ratio per inauditam impudentiam defenditur et commendatur.
Ad ceteras innumeras fraudes, quibus catholieoe Ecclesiae inimici continenter utuntur, ut incautos praesertim et imperitos ab ipsius Ecclesiae sinu avellant, et abripiant, acerrimae etiam, ac turpissimae accedunt calumnia?, quas in Personam Nostram intendere, et cominisci non erubescunt. Nos quidem nullis licet Nostris meritis Illius his in terris vicariam gerentes operam, qui cum malediceretur non maledicebat, cum pateretur non comminabatur y acerbissima quaeque convicia in omni patientia, ac silentio perferre, et pro persequentibus, et calumniantibus Nos orare numquam omisimus. Verum cum debitores simus sapientibus, et insipientibus, omniumque saluti consulere debeamus, haud possumus, quin ad praecavendam praesertim infirmorum offensionem, in hoc vestro Consessu a Nobis rejiciamus falsissimam illam, et omnium teterrimam calumniam, quae contra Personam humilitatis nostrae per recentissimas quasdam ephemeridas est evulgata. Etsi vero incredibili horrore affecti fuimus ubi illud commentum legimus, quo inimici homines Nobis, et Apostolicae Sedi grave vulnus inferrecommoliuntur, tamen nullo modo vereri possimus, ne ejusmodi turpissima mendacia vel leviter offendere queant supremam illam veritatis Cathedram, et Nos, qui nullo meritorum suffragio in ea collocati sumus. Et quidem singulari Dei misericordia divinis illis nostri Redemptoris verbis uti possumus : Ego palam loquutus sum mundo.... et in occulto loquutus sum nihil. Atque hic, Venerabiles Fratres, opportunum ducimus ea ipsa iterum dicere et inculcare, quae in Nostra praesertim Allocutione ad vos die 17 Decembris anno 1847, habita declaravimus, inimicos scilicet homines, quo facilius veram, germanamque catholicae religionis doctrinam corrumpere, aliosque decipere, et in errorem inducere queant, omnia comminisci, omnia moliri,
