VIII DECEMBRIS MDCCCXLIX.
S. S. DOMINI NOSTRI PII IX
EPISTOLA ENCYCLICA
ARCHIEPISCOPIS ET EPISCOPIS ITALIAE
Venerabiles Fratres, salutem et Apostolicam Benedictionem.
Nostis, et nobiscum una conspicitis, Venerabiles Fratres, quanta nuper perversitate invaluerint perditi quidam veritatis, justitiae, et honestatis cujusque inimici qui sive per fraudem, omnisque generis insidias, sive palam, et tanquam fluctus feri maris despumantes confusiones suas, effraenatam cogitandi, loquendi, et impia quaeque audendi licentiam quaquaversus diffundere contendunt inter fideles Italiae populos, et catholieam religionem in Italia ipsa labefactare, ac si fieri uuquam posset funditus evertere, commoliuntur. Apparuit tota diabolici eorum consilii ratio tum aliis nonnullis iu locis, tum in alma praesertim Urbe, supremi Pontificatus nostri sede, in qua, nobis abire inde coactis, liberius, paucis licet mensibus, debacchati sunt, ubi divinis humanisque rebus nefario ausu commiscendis, eo tandem illorum furor pervenit, ut spectatissimi urbani Cleri et Praesulum sacra inibi jussu nostro impavide curantium turbata opera, et auctoritate despecta, vel ipsi interdum miseri aegroti cum morte colluctantes , cunctis destituti religionis subsidiis, animam inter procacis alicujus meretricis illecebras emittere cogebantur.
Jam vero, etsi deinceps Romana eadem urbs, et aliae Pontificiae ditionis
provinciae, Deo miserante, per catholicarum nationum arma civili nostro regimini restitutae fuerint, ac bellorum tumultus in aliis pariter regionibus Italiae
cessaverit, non destitere tamen nec sane desistunt improbi illi Dei hominumque hostes a nefando suo opere, sin minus per apertam vim, aliis certe fraudulentis nec semper occultis modis urgendo. Verum infirmitati nostrae supremam totius Dominici gregis curam in tanta temporum difficultate sustinenti,
et peculiaribus hujusmodi Ecclesiarum Italiae periculis vehementer afflictae,
non levis inter serumnas, consolatio est ex pastorali vestro studio, Venerabiles
Fratres, cujus multa nobis documenta, et in medio praeteritoe tempestatis
turbine non defuerant, et nova in dies clarioraque obveniunt. Ipsa autem
rei gravitas urget nos, ut pro debito Apostolici Officii Fraternitatibus vestris,
in noslrae sollicitudinis partem vocatis, acriores sermone atque hortationibus
nostris addamus stimulos ad praelianda constanler una nobiscum praelia
Domini, atque ad ea omnia concordibus animis providenda, ac praestanda,
quibus, Deo benedicente, et damna reparentur quaecumque religioni sanctissimae per Italiam illata jam sint, et imminentia in posterum pericula propulsentur.
