326 ALLOCUTION DE PIE IX.
clarissimo Sanctae Fidei de Bogota Archiepiscopo denuntiare non dubitavit, ut eadem experimenta indiceret. Et quoniam idem Archiepiscopus adversae valetudinis conflictabatur incommodis, idcirco illius Vicarius generalis Gubernio respondens sui Antistitis nomine injustam hanc petitionem cunctando repellendam esse existimavit, veritus, praesertim, ne praedictam de nominandis Parochis legem quodammodo ipse probare videretur. Ob hanc itaque rectam ac prudentem agendi rationem, omni certe laude dignam, ab illo Vicario habitam, idem ad laicalia tribunalia fuit accusatus, a proprii muneris exercitio interdictus, palam publiceque comprehensus, ac deinceps carceri per duos menses, ac per sex captivitati, seu detentioni damnatus, aliisque afflictatus poenis. Atquein hac re illud vel maxime dolendum, Venerabiles Fratres, quod Vicarius Gapitularis vacantis Eccleske Antiochensis, quae vicinior est Bogotoe, Neogranatensis Gubernii sensibus et consilns turpiter obsequens, haud timuitlvalendis Martii hujus anni Edictum emittere, quo contra suum Metropolitanum insurgens,et in ejus jurisdictionem mvadens de illius Archidicecesis Parceciis concursus contra Canonicas Sanctiones indixit. Ubi id Nostras pervenit ad aures, nulla interjecta mora, eidem Vicario Capitulari scripsimus Litteras, quibus tantum ejus facinus gravibus severisque, uti parerat, verbis reprehendentes et damnantes, illi mandavimus, ut ab incoepto statim desisteret, ne Nos, licet inviti, in ipsum ea cogeremor decernere, quae sacrorum Canonum severitas, et Apostolici Nostri ministerii ratio postulabant. Interim vero ipse pientissimus Archiepiscopus suo munere provide sapienterque fungens continuo Edictum edidit, quo justissime docebat, nullum irritumque esse Edictum ab illo icario Capitulari adversus sacrorum Canonum praescripta promulgatum, ac simul omni jure vetabat, ne quis eidem Edicto suas aures ullo modo pradaere unquam vellet. Tum veroilludDeputatorumConsilium inproprium Pastorem magis magisque irruens non dubitavit spectatissimum Archiepiscopum sicut violatarum legum reum accusare, et Neogranatensis Senatus haud veritus est tam injustam et impiam admittere accusationem. Atque ex infanda illa lege, quam uti ab initio diximus, rec. mem. Gregorius XVI Praxiecessor Noster reprobaverat, denuntiatum est eidem Archiepiscopo, ut suam jurisdictionem remitteret, eamque alii ecclesiastico viro deferret. Hac tam iniqua denuntiatione accepta, ille religiosissimus doctissimusque Antistes, egregius ac strenuus rei catholicae, et Ecclesiae jurium propugnator paratus aspera quaeque propter justitiam pati, sapientissimum verissimumque dedit responsum, quo invicta episcopalis sui animi fortitudine clare aperteque declaravit, se nunquam posse eam dimittere potestatem, quam sibi unice a Deo, alque ab hac Apostolica Sede collatam esse probe noscebat. Hinc Neogranatense Gubernium haud extimuit, maximo cum omnium bonorum luctu et indignatione, non solum Archiepiscopalis mensae reditus sequestro ponere, verum etiam proprium Archiepiscopum de illa Archidioecesi summopere meritum, ac tot sane nominibus illustrem pellere in exilium. Qui quidem Antistes gravissimo deinde morbo correptus, cum e Neogranatensis Reipublicae territorio protinus decederehaud potuerit, in quamdam villam, quoe a Bogotensi civitate iter duorum dierum distat, se recipere est coactus. Cum autem inter plurimos spectatissimos viros Minister quoque inclytae exterae nationis ibi commoranstam indignare commotus sua officia apud illud Gubernium interponenda curaverit, visum est Gubernium idem propen-
