XXVII JULII MDCCCLV.
S. S. DOMINI NOSTRl PII IX
ALLOCUTIO
IN CONSISTORIO SECRETO 27 JULII l855.
Venerabiles Fratres,
Cum saepe in hoc vestro consessu, veluti optime nostis, Venerabiles Fratres, non sine maximo animi Nostri dolore afflictas in Subalpino Regno sanctissimae religionis res lamentati simus, tum prcesertim in Allocutione die vigesimo secundo Januarii hujus anni ad vos habita, typisque edita, denuo conquesti sumus acerbissima sane vulnera, quse plures abhinc annos Subalpinum Guberium catholicoe Ecclesine , ejusque potestati , juribus, sacrisque Ministris, Episcopis, ac supremae Nostrae et hujus Sanctae Sedis potestati et dignitati in dies imponere non desinit. Qua quidem Allocutione Apostolicam Nostram iterum extollentes vocem reprobavimus, damnavimus, et irrita prorsus ac nulla declaravimus tum omnia et singula decreta ab eodem Gubernio in religionis, Ecclesioe, et bujus Sanctae Sedis jurium detrimentum edita, tum injustissimam, funestissimamque legem tunc in medio positam, qua inter alia proponebatur, omnes fere Monasticas ac Religiosas utriusque sexus Familias, et Collegiales Ecclesias, ac simplicia beneficia juris quoque patronatus penitus esse extinguenda, illorumque reditus et bona civilis potestatis admiiustrationi et arbitrio subjieienda. Neque omisimus lantorum malorum auctores, fautoresque eadem Allocutione monere, ut etiam atque etiam animo reputarent censuras, pcenasque spirituales, quas Apostolicae Constitutiones, et oecumenicorum Conciliorum decreta contra jurium, bonorumque Ecclesiae invasores facto ipso incurrendas infligunt. Ea porro spe sustentabamur fore, utipsi, qui catholico nomine gloriantur, et in eo morantur Regno, in quo vel ipsum Statutum decernit, catholicam religionem esse debere solam ipsius Regni religionem, ac simul prrescribit, omnes proprietates sine ulla exceptione inviolabiles esse tuendas, tandem aliquando justissimis Venerabilium Fratrum ipsius Regni praestantium Antistitum expostulationibus, ac Nostris iteratis reclamationibus, querelis, paternisque monitis commoti, suas mentes, voluntatesque adsaniora consilia revocarent, atque a divexanda Ecclesia desisterent, et gravissima damna eidem allata reparare properarent. Quam spem ostendebant nonnulla potissimum promissa iisdem Episcopis, facta, quibus fidem haberi posse arbirabamur.
At dolentes dicimus, non solum Subalpinum Gubernium nec suorum Episcoporum postulationibus, nec Nostris vocibus auditum praebuit, verum etiam graviores semper Ecclesiae ac Nostrse et hujus Apostolicae Sedis auctoritati inferens injurias, ac plures Nostras protestationes et paterna etiam monita
