64 BREF DE PIE VI.
annis, saltem in paschate, ad communicandum juxta praeceptum S. Matris Ecclesiae. » In can 7, sess. 22, de Sacrificio Missae, supponitur anathemati, qui diceret « ceremonias, vestes et externa signa, quibus in missarum celebratione Ecclesia catholica utitur, irritabula impietatis esse, magis quam officia pietatis. » In can. 9, sess. eadem, item anathemati subjectus est, qui assereret « Ecclesiae Romanae ritum, quo submissa voce pars Canonis, et verba consecrationis proferuntur, damnandum esse, aut lingua tantum vulgari missam celebrari debere. » In can. 4, sess. 24, de Sacramento Matrimonii, anathemate plectuntur illi, qui dicerent « Ecclesiam non potuisse constituere impedimenta matrimonium dirimentia, vel in constituendis errasse. » In can. 9, sess. et tit. iisd., itidem in anathema incurrit dicens : « clericos in sacris ordinibus constitutos, vel regulares castitatem solemniter professos, posse matrimonium contrahere, contractumque validum esse, non obstante lege ecclesiastica, vel voto, et oppositum nil aliud esse, quam damnare matrimonium, posseque omnes contrahere matrimonium, qui non sentiunt se castitatis, etiamsi eam voverint, habere donum. » In can. 11, sess. ead. et tit., anathematizantur pariter qui dicerent : « prohibitionem solemnitatis nuptiarum certis anni temporibus superstitionem esse tyrannicam ab ethnicorum superstitione profectam , aut benedictiones , et alias ceremonias , quibus Ecclesia in illis utitur, damnaverint. » In can. 12, ead. sess. et tit. imponitur auathema dicentibus : « causas matrimoniales non spectare ad judices ecclesiasticos. » Ab Alexandro VII deinde proscripta fuit die 7 januarii et 7 februarii 1661, sub excommunicatione latae sententiae, versio Missalis romani in linguam gallicam, tanquam novitas perpetui Ecclesiae decoris deformatrix, inobedientiae , temeritatis, audaciae, seditionis, schismatis, aliorumque plurium malorum facile productrix. Ab indictione anathematis contra adversantes pluribus capitibus disciplinae, plane assequimur illam ab Ecclesia habitam fuisse tanquam dogmati connexam, nec debere quandocumque, nec a quocumque variari, sed a sola ecclesiastica potestate, cui constet, vel perperam factum fuisse, quod hactenus servatum est, vel urgere consequendi majoris boni necessitatem. Nunc ut videamus remanet, quam nec utiles, nec diuturnae fuerint variationes, quas proficuas futuras sperabatur. Quod facile vobis patebit, si in memoriam revocaveritis exemplum super calicis usu, quem Pius IV, vehementer postulautibus Ferdinando imperatore, et Alberto Bavariae duce, tandem concedere inductus fuit, nimirum ut aliqui possent Episcopi dioeceses habentes in
