78 BREF DE PIE VI.
in consilium adhibentur, ferre possunt suffragia, quam tantum ut appellant, consultativa, quemadmodum exduobus conciliis provincialibus Burdegalensibiis firmat Benedictus XIV[1] 1 . Quantum porro ad secundi generis vicarios pertinet, qui plenijuris nuncupantur, mirabile sane est, acprorsus inauditum, ut Episcopi teneantur illorum adhibere operam ad quam recusandam, justas habere possunt causas, et ut, qui non nisi subsidiarias partes gerant, locumque eorum, qui inhabiles non sunt, suppleant, non etiam iisdem, de quorum officio agitur, subjiciantur.[2] Sed ulterius adhuc est progrediendum. Cumconventus iste ad statuendam seminariorum regendorum legem devenerit, Episcopis, ut eligendorum vicariorum ex universo clero potestatem fecit, non ita etiam arbitrio reliquit superiorum, seu rectorum in seminariis electionem ; vult enim ut haec ab ipso una cum vicariis, ex majori suiFragiorum numero, peragatur, prohibetque illos ab imposito munere, nisi ex plurium vicariorum,ut diximus, consensu, removeri. Quis hic non videt quantum Episcopis diffidatur, quorum est curam habere institutionis et disciplinae illorum, qui in Ecclesiam adlegendi sunt, ejusque obsequiis addicendi? Et tamen nihil certum magis indubitatumque, quam quod caput et summus administer seminariorium sit Episcopus, et quanquam Tridentina Synodus [3] 3 mandet, ut duo canonici super ecclesiastica alumnorum disciplina instituantur, eorum tamen electio relinquitur Episcopis prout Spiritus Sanctus suggesserit, neque inhserere eorum judiciis, neque assentiri consiliis adstringuntur. Nunc vero quantam poterunt Episcopi fiduciam ponere in corum cura, qui electi ab illis fuerint, jurata fortasse obstrictis fide, ad infecta illa servanda conventus decreta ? Tandem, ad Episcopos in extremae abjectionis statum deprimendos, ac in omnium contemptum adducendos, decernitur, ut tribus quibusque mensibus, tantam mercenariam pracstantes operam tantam recipiant stipem, quanta non possent amplius indigentium, qui magnam populi partem constituunt, serumnas sublevare, multoque etiam minus suum tueri episcopalis characteris gradum. Haec nova congruae episcopalis institutio ab illaprorsusdissidet, quas attributa Episcopis ac Parochis fuerit in fundis stabilibus, quse ipsi admmistrarent, fructusque, tanquam domini, perciperent; ideoque ecclesiis unum mensum destinatumfuisse reperimus, utlegitur in Capitularibus et Caroli Magni[4] 4 , et regis Lotharii 6 : «Volumus ut secundum jussionem Domini, ac genitoris nostri, unus mensus cum duodecim bunnariis de terra arabili ibi detur. » Et cum assignatae aliquibus Episcopatuum mensis non sufficercnt dotes, augebantur abbatialium fundorum unione, ut saepius in Gallia, ac nostri etiam Pontificatus tempore factum esse recordamur. Nunc vero quo vitam ipsam Episcopi tueantur, erit in potestate laicorum, qui aerario praesunt, quique eos sua illa mercede fraudare valeant, si perversis quae memoravimus decretis adversentur. Huc accedit, ut, certa pecunite parte cuique Episcopo assignata, nemo ex ipsis unquam amplius po-
.
