Humano nullum generi cum Numine foedus, 100
Effutire sophos audis, damnosus at error
Doctrinae specie iuvenes deludit hiantes;
Nec sat, sortilegis oracula reddita Delphis
Publica contendit per didere pagina vulgus.
Inde subit virus; plebis fera corda cupido
Queis caret alterius regnique reique lacessit;
Nec minus insanit quam quos agit improba ventris
Ira, lupi, inter oves; illi laniantque trahuntque
Non montana prius cessuri in lustra, necatis
Quam cunctis avidas satiarint sanguine fauces. 110
Nullane spes lapso tandem fuat affore saeclo
Otia? consilia in melius ni est apta referre
Mens hominum (quid nostra etenim prudentia possit
Iam satis ac super experti) nonne ulla iuvamen
Cura Dei feret, humanos miserata labores?
O qui cuncta potes venias, Pater ipse, precamur;
Tu columen, tu sola salus: si sanguine nostra
Parta tibi gens est cordi, miserere tuorum,
Ipse fer, Auctor, opem, afflictis nec defice rebus.
Adsis, o bone, neu te oculis mortalibus offer, 120
Qualis equo insidens ignito fulminat ense
Quadrupedante terens bellator calce profanos;
Fune vel intorto, flammata percitus ira
Ipse manu pellis temerantem templa catervam;
Verum qualis cras vigili quo tempore somno
Excitus aspexti bacchantes aequore fluctus,
Continuo at posuere noti, siluere procellae.
Fallimur? an, propiore Deo, iam Numinis index
Aura levi coepit frontem perflare susurro?
Pagina:Rosati, Pietro – Carmina, 1887.djvu/119
Haec pagina emendata est
115
christiana progressio.
