Pagina:Satires d'Horace et de Perse.djvu/202

202

HORACE,

Hercule! Si quod adest, gratum juvat : hac prece te oro,
Pingue pecus domino facias, et cætera, præter
Ingenium ; utque soles, custos mihi maximus adsis.
Ergo ubi me in montes, et in arcem ex urbe removi,
Quid prius illustrem satiris, musaque pedestri ?
Nec mala me ambitio perdit, nec plumbeus Auster,
Autumnusque gravis, Libitinæ quæstus acerbæ.
Matutine pater, seu Jane libentius audis,
Unde homines operum primos vitæque labores
Instituunt, ( sic Dis placitum ) tu carminis esto
Principium ; Romæ sponsorem me rapis : eia,
Ne prior officio quisquam respondeat, urge :
Sive Aquilo radit terras, seu bruma nivalem
Interiore diem gyro trahit, ire necesse est.
Postmodo,quod mi obsdit, clare, certumque locuto,
Luctandum in turba, facienda injuria tardis.
Quid vis, insane, et quas res agis ? Improbus urget
Iratis precibus. Tu puises omne, quod obstat,