94 HISTORIAE ROMANAE
crescente in dies multitudine, gravibus variisque casibus Italiam affecere. Quorum numerus adeo crevit, ut quadraginta hominum millia se romano exercitui opposuerint. A M. Licinio Grasso pulsi, in extrema[1] Italiae aufugerunt. Ibi circa Bruttium sinum clausi, quum fugam in Siciliam pararent, neque navigia suppeterent, eruptione facta, dignam viris mortem obiere. Spartacus ipse, in primo agmine fortissime dimicans, occisus est.
Rebus fortiter gestis in Hispania, converterat Cn. Pompeius lotum in se terrarum orbem, et per omnia homine maior existimabatur. Itaque A. Gabinius tribunus legem tulit, ut, quum belli more, non latrociniorum, orbem classibus, iam non furtivis expeditionibus piratae terrerent, Cn. Pompeius ad eos opprimendos mitteretur, essetque ei imperium aequum in omnibus provinciis cum proconsulibus, usque ad quinquagesimum milliarium a mari. Quo senatusconsulto pene totius terrarum orbis imperium uni viro deferebatur. Per idem tempus Cotta iudicandi munus, quod C. Gracchus ereptum senatui ad equites, Sylla ab illis ad senatum transtulerant, aequaliter inter utrumque ordinem partitus est. Otho Roscius lege sua equitibus in theatro loca restituit. At Cn. Pompeius, multis et praeclaris viris in id bellum assumptis, descriptoque in omnes recessus maris praesidio navium, inexsuperabili manu terrarum orbem brevi liberavit, praedonesque, per multa proelia, multis locis victos, circa Ciliciam classe aggressus fudit ac fugavit.
Quum esset in fine bellum piraticum, et L. Lu-
- ↑ Supp. loca.
