LIB. II. - CAP. II. 31
ne quid Romam frumenti subvehi sineret. Ita sedando, expugnaturum se urbem spem habebat; quum C. Mucius, adolescens nobilis, senatum adiit; Transire Tiberim, inquit, in animo est, Patres, et intrare, si possim, castra hostium volo; maximum, si Dii iuvant, in animo est facinus. Approbant Patres. Addito intra vestem ferro, proficiscitur. Ubi eo venit, in confertissima turba prope regium tribunal constitit. Ibi quum stipendium forte militibus daretur, et scriba cum rege sederet pari fere ornatu; Mucius timens sciscitari, uter Porsena esset, scribam pro rege obtruncat. A regiis satellitibus comprehensus, nomen et consilium suum profitetui, ac testatus, facere et pati fortia romanum esse, dextram accenso ad sacrificium foculo iniicit. Attonitus miraculo rex liberum inviolatumque dimittit. Tum Mucius, cui postea Scaevolae a clade dextrae manus cognomen inditum, quasi remunerans meritum: Trecenti, inquit, coniuravimus, ut in te hac via grassaremur. Mea prima sors fuit; caeleri, suo quisque tempore, aderunt.
Periculo conterritus Porsena, acceptis obsidibus, pacem cum Romanis composuit. Cloelia virgo, una ex obsidibus, quum castra Etruscorum forte haud procul ripa Tiberis locata essent, frustrata custodes, dux agminis virginum, inter tela hostium Tiberim tranavit; sospitesque omnes Romam ad propinquos restituit. Quod ubi regi nuntiatum est, oratorem Romam misit ad Cloeliam obsidem deposcendam. Romani pignus pacis ex foedere restituerunt. Tum Porsena in admirationem versus, laudatam virginem parte obsidum se donare dixit; ipsa quos vellet legeret. Productis omnibus, ele-
