LIB. IV. - CAP. III. 73
ratus Romanos metu teneri, Lilybaeo egressus, difficili per Selinuntiorum fines itinere, panormitanum agrum attigit, ibique castra metatus est. Forte Panormi erat cum exercitu proconsul, ut aestate iam adulta, sociis ad demetendas fruges condendasque praesidio esset. Hic ubi animadvertit, plus temeritatis quam consilii in expeditione Poenorum esse, quo magis ad ineptam fiduciam incautos proliceret, metum simulans, intra munimenta urbis se continuit. Itaque ferocior factus Hasdrubal, promotis castris, agrum panormitanum vastat, fruges corrumpit, et populationem ad ipsos urbis muros profert. Tum vero tempestivum proconsuli visum, emissis expeditis[1], hostes ad dimicandum invitare; cessitque res adeo feliciter, ut aliis aliisque subinde prorumpentibus, tandem totus Hasdrubalis exercitus e castris educeretur. Ibi Romani, aperta porta erumpentes, magnam hostium pugnantium, magnam fugientium caedem faciunt. Viginti millia Carthaginiensium eo proelio caesa dicuntur. Elephanti primo sex et viginti, reliqui omnes mox capti et Romam missi. Hasdrubal ex clade Lilybaeum evasit; sed Carthagine absens damnatus; quumque rediisset, comprehensus et supplicio affectus est.
Poeni caesos exercitus suos, elephantos abactos, totam Siciliam, praeter Lilybaeum et Drepanum, amissam, Romanosque, classe iterum instructa, mari terraque plurimum posse reputantes, ad pacis consilia se retulerunt, in eainque cogitationem venere, ut per M. Regulum vel pacem, vel, quod secundum pacem gratissimum erant habituri, per-
- ↑ Supp. militibus.
