non possunt, et dolorem terrenae gloriae affectu solantur, ut Codri, Scaevolae, Curtii Deciique — heroi christiano divina gratia ad Dei gloriam parit, dum is cum sui contemptu fortia patitur.
[16] Etenim, quia Adae peccato infínitum Numen violatum, Verbum, humanitate assumpta, aeternus sacerdos, semet, aeternum agnum, in infiniti honoris aeterno sacrificio se obtulit Patri, ut genus humanum Deo propitiaret. Ex cuius divini sacrificii meritis divina gratia ita trahit ad Deum homines, ut, quemadmodum appositissime divus Augustinus[2] ex poëta docet,
[17] Postremo homo, vicio originis, aeterni boni fruitione in hac vita mulctatus. Igitur aeterna beatitudo ex Christi meritis reponenda iis qui, Christi virtute et exemplo adiuti et freti caelesti spe, in hac vita cum cupiditate pugnarent et fortia paterentur[4].
[18] Et ita pietas erga Deum et omne genus humanum prae Deo, quae regnasset natura integra, in charitatem, quam Christus unice praecipit, conversa est, quae tam impense leges ex iure naturali dictat, ut officia virtutis ethnica longe eminentioris suadeat: suaque virtute, lege et exemplo naturam corruptam restituit, ut vita hominis divina, quae a contemplatione Dei ex pura mente coepit, ad Deum tandem, eodem contemplationis genere, post hanc vitam rediret.
