Jump to content

Pagina:Werkecarlf03gausrich.djvu/191

E Wikisource
Haec pagina emendata est
11.

Quoties etc. vel ex parte vel omnes sunt irrationales, utilis erit transformatio functionis fractae, ex qua numeros etc. derivamus, in functionem integram: principia talis transformationis, quum in libris algebraicis non inveniantur. hoc loco breviter explicabimus. Propositis scilicet tribus functionibus integris indeterminatae quaeritur functio integra, quae fractae vice fungi possit, quatenus pro accipitur radix quaecunque aequationis Supponemus autem, pro nullo horum valorum ipsius evanescere, sive quod eodem redit, atque nullum divisorem communem indeterminatum implicare. Exponentes potestatum altissimarum ipsius in atque per denotabimus.

Dividatur sueto more per donec residui ordo infra depressus sit; statuatur residuum eiusque ordo ita ut sit residui terminus altissimus; divisionis quotientem ponemus Perinde ex divisione functionis per prodeat residuum ordinis quotiens dein rursus e divisione functionis per prodeat residuum ordinis atque quotiens et sic porro, donec in serie functionum etc., quae singulae terminum suum altissimum coëfficiente affectum habebunt, perveniatur ad Hoc tandem evenire debere facile perspicitur, quum quaelibet functionum etc. cum praecedenti divisorem communem indeterminatum habere nequeat, adeoque certo divisio absque residuo fieri nequeat, quamdiu divisor fuerit ordinis maioris quam Habebimus igitur seriem aequationum

etc. usque ad

ubi sunt functiones integrae ipsius ordinis numeri continuo decrescentes usque ad ultimum etc. quoque functiones integrae ipsius ordinis etc. (excepto casu, ubi in quo manifesto statui debet ).

His ita praeparatis formamus secundam seriem functionum integrarum ipsius puta Et quidem statuemus reliquas vero