 Priapea 50-59 |
Priapea 70-79  |
[LX]
Si quot habes versus, tot haberes poma, Priape,
esses antiquo ditior Alcinoo.
[LXI]
Quid frustra quereris, colone, mecum,
quod quondam bene fructuosa malus
autumnis sterilis duobus adstem?
non me praegravat, ut putas, senectus,
nec sum grandine verberata dura,
nec gemmas modo germine exeuntes
seri frigoris ustulavit aura,
nec venti pluviaeve siccitasve,
quod de se quererer, malum dederunt;
non sturnus mihi gracculusve raptor
aut cornix anus aut aquosus anser
aut corvos nocuit siticulosus:
sed quod carmina pessimi poetae
ramis sustineo laboriosis.
[LXII]
- * *
- * *
securi dormite, canes: custodiet hortum
cum sibi dilecta Sirius Erigone.
[LXIII]
Parum est mihi quod hic fixi † sedem,
agente terra per caniculam rimas
siticulosam sustinemus aestatem;
parum, quod hiemis perfluont sinus imbres
et in capillos grandines cadunt nostros
rigetque dura barba vincta crystallo;
parum, quod acta sub laboribus luce
parem diebus pervigil traho noctem.
huc adde, quod me terribilem † fuste
manus sine arte rusticae dolaverunt,
interque cunctos ultimum deos numen
cucurbitarum ligneus vocor custos.
accedit istis impudentiae signum,
libidinoso tenta pyramis nervo.
ad hanc puella — paene nomen adieci —
solet venire cum suo fututore,
quae tot figuras, quas Philaenis enarrat,
- * *
non † inventis pruriosa discedat.
[LXIV]
Quidam mollior anseris medulla
furatum venit huc amore poenae:
furetur licet usque, non videbo.
[LXV]
Hic tibi qui rostro crescentia lilia morsit,
caeditur e tepida victima porcus hara.
ne tamen extraneum † facias pecus omne, Priape,
horti sit, facias, ianua clausa tui.
[LXVI]
Tu quae ne videas notam virilem
hinc averteris, ut decet pudicam:
a mirum, nisi quod times videre
intra viscera habere concupiscis.
[LXVII]
Penelopes primam Didonis prima sequatur
et primam Cadmi syllaba prima Remi,
quodque fit ex illis, tu mi deprensus in horto,
fur, dabis: hac poena culpa luenda tua est.
[LXVIII]
Rusticus indocte si quid dixisse videbor,
da veniam: libros non lego, poma lego.
sed rudis hic dominum totiens audire legentem
cogor Homereas edidicique notas.
ille vocat, quod nos psolen, ψολόεντα κεραυνόν,
et quod nos culum, κουλεόν ille vocat.
μερδαλέον certe si res non munda vocatur,
et pediconum mentula merdalea est.
quod nisi Taenario placuisset Troica cunno
mentula, quod caneret, non habuisset opus.
mentula Tantalidae bene si non nota fuisset,
nil, senior Chryses quod quereretur, erat.
haec eadem socium tenera spoliavit amica,
quaeque erat Aeacidae, maluit esse suam.
ille Pelethroniam cecinit miserabile carmen
ad citharam, cithara tensior ipse sua.
nobilis hinc nata nempe incipit Ilias ira
principiumque sacri carminis illa fuit.
altera materia est error fallentis Vlixei:
si verum quaeras, hanc quoque movit amor.
hic legitur radix, de qua flos aureus exit,
quam cum μωλυ vocat, mentula μωλυ fuit.
hic legimus Circen Atlantiademque Calypson
grandia Dulichii vasa petisse viri.
huius et Alcinoi mirata est filia membrum
frondenti ramo vix potuisse tegi.
ad vetulam tamen ille suam properabat, et omnis
mens erat in cunno, Penelopea, tuo:
quae sic casta manes, ut iam convivia visas
utque fututorum sit tua plena domus.
e quibus ut scires quicunque valentior esset,
haec es ad arrectos verba locuta procos:
'nemo meo melius nervom tendebat Vlixe,
sive illi laterum sive erat artis opus.
qui quoniam periit, vos nunc intendite, qualem
esse virum sciero, vir sit ut ille meus.'
hac ego, Penelope, potui tibi lege placere,
illo sed nondum tempore factus eram.
[LXIX]
Cum fici tibi suavitas subibit
et iam porrigere huc manum libebit,
ad me respice, fur, et aestimato,
quot pondo est tibi mentulam cacandum.