Prologus (Ermoldus Nigellus)

Prologus (Ermoldus Nigellus), J. P. Migne Prologus (0569) Editor, aetherea splendes qui Patris in arcE Regnator mundi, fautorque, Redemptor, et auctoR Militibus dignis reseras qui regna poloruM Olim conclusos culpa parientis AvernO Luminis aeterni revehis qui Christe tribunaL David psalmianus praesaga carminis illuD Voce prius modulans, dudum miranda relatU Sacra futurorum qui prompsit dogmat vateS Confer rusticulo, quo possim Caesaris in hoC Eximii exiguo modulanter poscito ritE Carmine gesta loqui. Nymphas non deprecor istuC Insani quondam ut prisci fecere peritI Nec rogo Pierides, nec Phoebi tramitelimeN Ingrediar capturus opem, nec Apollinis almI Talia cum facerem, quos vana peritia lusiT Horridus et teter depressit corda VehemotH Limina siderei potius peto luminis, ut SoL Verus justitiae dignetur dona precatU Dedere: namque mihi non flagito versibus hoc, quoD Omnia gestorum percurram pectine parvO In quibus et magni possunt cessaremagistrI Caesaream flectant aciem, sed cantibus huc huC Incipiam celebrare. Fave modo, Christe, precantI Carmina, me exsilio pro quis nunc principis ab hoC Auxilium miserando levet, qui celsus in aulA Erigit abjectos, parcit peccantibus, atquE Spargit in immensum clari vice lumina soliS Alta regis Christi princeps qui maxime sceptrA Rex Ludovice pie, et pietatis munere CaesaR Insignis merit, praeclarus dogmate ChristI Suscipe gratanter, profert quae dona NigelluS Ausubusacta tamen qui tangere carmine vestrA Regis ob aeterni vestro qui pectore sempeR Mansit amor. Caesar famulum relevato cadenteM Altitonans Christus vos quo sublimet in aethrA.