ODE I. DE ADVENTU DOMINI
Sol Christus est, ros Christus est, hic quem rigat. Fovetque, frigus pellit, aestum mitigat.
Rorando coeli defluant,
Nubesque justum depluant.
Aperta terrae machina.
Florem salutis germina.
Disrumpe, Sancta Sol, polum,
algensque visita solum.
Iam celsa montium ruent,
Et more cerae defluent.
Descende ros Ecclesia,
Imber supernae gratia,
Moras o illas corripe
Carnemque nostram suscipe.
Aremus, aridos riga,
Luxata membra colliga.
Culpas relaxa supplicum,
Et pande lumen coelimus.
Quis hoc? tenebris nox caret.
An ut diem luci paret?
Sic est, ut exit ignei
Sol verus e sinu Dei!