Migne Patrologia Latina Tomus 80
BonIv.Script 80 Bonifacius IV Parisiis J. P. Migne 1850 early modern edition, no apparatus this file was encoded in TEI xml for the University of Zurich's Corpus Corporum project (www.mlat.uzh.ch) by Ph. Roelli in 2013 Classical Latin orthography latin
CONCILIUM ROMANUM SUB BONIFACIO IV.
In causa Anglicanae Ecclesiae celebratum Romae, anno 8 Phocatis imperatoris, indictione 13, et tertia die Kalendarum Martiarum, rem Anglicam promovente, et in eodem consedente Mellito primo episcopo Londinensi.
(Non reperiuntur istius concilii canones vel decretum, sed finitis quae scribit de Laurentio archiepiscopo Cantuariae, Beda sic progreditur, lib. II, cap. 4.)
His temporibus venit Mellitus Londoniae episcopus Romam, de necessariis Ecclesiae Anglorum causis cum apostolico papa Bonifacio tractaturus. Et cum idem papa reverendissimus cogeret synodum episcoporum Italiae, de vita monachorum et quiete ordinaturus, et ipse Mellitus inter eos assedit anno octavo imperii Phocatis principis; indictione decima tertia, tertia die Kalendarum Martiarum, ut quaeque erant regulariter decreta sua quoque auctoritate subscribens confirmaret, ac in Britanniam rediens, secum Anglorum Ecclesiae mandata atque observanda deferret, una cum epistolis quas idem pontifex Deo dilecto archiepiscopo Laurentio, et clero universo, similiter et Edilberto regi atque genti Anglorum direxit. Hic est Bonifacius quartus a beato Gregorio Romanae urbis episcopo, etc.
DECRETUM SYNODI, Promulgatum in concilio Romano III. Kal. Martias anno Christi 610.
Quomodo liceat monachis cum sacerdotali officio ubiubi ministrare.
Sunt nonnulli fulti nullo dogmate, audacissime quidem, zelo magis amaritudinis quam dilectione inflammati, asserentes monachos, quia mundo mortui sunt, et Deo vivunt, sacerdotalis officii potentia indignos, neque poenitentiam, neque Christianitatem largiri, neque absolvere posse per sacerdotali officio divinitus injunctam potestatem: sed omnino labuntur. Nam si ex hac causa veteres aemuli vera praedicarent, apostolicae compar sedis beatissimus Gregorius monachico cultu pollens ad summam nullatenus apicem conscenderet. Quoniam quidem haec ostiatim fungendi, ligandi, solvendique potestas a Deo summa conceditur. Augustinus quoque ejusdem sanctissimi Gregorii discipulus, Anglorum praedicator egregius, ac Pannoniensis Martinus beatissimus, cujus sanctitatis fama longe lateque diffusa totus personat mundus; alii quoque jam plurimi sanctissimi pretiosissimo monachorum habitu fulgentes nequaquam annulo pontificali subartarentur, si quia monachi fuerunt praedictis uti prohiberentur. Neque enim Benedictus monachorum praeceptor almificus hujuscemodi rei aliquo modo fuit interdictor; sed eos saecularium negotiorum edixit expertes fore solummodo. Quod quidem apostolicis documentis, et omnium sanctorum Patrum institutis, non solum monachis, verum etiam canonicis maximopere imperatur. Nemo enim militans Deo implicat se negotiis saecularibus. Utrisque etiam praefatorum Patrum exemplis perspicacibus circumquaque ut mundo mortui sint evidentissima ratione praecipitur. Tantorum igitur Patrum instituti exemplis, quibus periculosissimum est refragari, credimus a sacerdotibus monachis ligandi solvendique officium Deo imperante haud indigne administrari, si eos digne contigerit ad hoc ministerium sublimari. Quod incunctanter affirmat quisquis statum monachorum et habitum potentatum que evidenter considerat. Verbi gratia: angelus Graece, Latine nuntius dicitur. Sacerdotes igitur monachi atque canonici, qui quotidie sancta Dei praecepta annuntiant, angeli vocantur, ratione non incongrua. Sed unusquisque angelicus ordo quanto claritatem Dei vicinius contemplatur, tanto dignitate sublimior affirmatur. Nam uti cherubim, monachi sex alis velantur. Duae quidem in capitio quo caput tegitur verisimilibus demonstratur assertionibus. Illud vero tunicae quod brachiis extenditur, alas duas esse dicimus: et illud tandem quo conditur corpus, sex alarum numerum certissime implere asseritur. Decertantes igitur monachicae professionis presbyteros sacerdotalis potentiae arcere officio, omnimodo praecipimus, ut ab hujuscemodi nefandis ausibus reprimantur in posterum, quia quanto quisque celsior, tanto potentior.
EPISTOLA EX EODEM CONCILIO DATA AD ATHELBERTUM, REGEM ANGLORUM.
Domino excellentissimo atque praecellentissimo regi Anglorum Athelberto Bonifacius episcopus servus servorum Dei.
Dum Christianitatis vestrae integritas ita circa conditoris sui cultum excreverit, ut longe lateque resplendeat, et in omni mundo annuntiata, vestrae Deo dignae operationis augmenta referat; enormes largitori omnium bonorum Deo grates exsolvimus, qui vos de excelso prospexit, et in tanto virtutum culmine erexit. Quapropter, gloriose fili, quod ab apostolica sede per coepiscopum nostrum Mellitum postulastis, libenti animo concedimus: id est, ut vestra benignitas in monasterio in Dorovernensi civitate constituto, quod sanctus doctor vester Augustinus, beatae memoriae Gregorii discipulus, sancti Salvatoris nomini consecravit, cui ad praesens praeesse dignoscitur dilectissimus frater noster Laurentius, licenter per omnia monachorum regulariter viventium habitationem statuat: apostolica auctoritate decernentes, ut ipsi vestrae salutis praedicatores monachi, monachorum gregem sibi associent, et eorum vitam sanctam tum moribus exornent. Quae omnia decreta si quis successorum vestrorum regum, sive episcoporum, clericorum, sive laicorum irrita facere tentaverit, a principe apostolorum Petro, Petro, et a cunctis successoribus suis anathematis vinculo subjaceat, quoadusque quod temerario ausu peregit, Deo placita satisfactione poeniteat, et hujus inquietudinis veram emendationem faciat. In Christo valeas, domine fili.