Migne Patrologia Latina Tomus 101
Versus Marini (Amalarius Fortunatus Trevirensis), J. P. Migne
Versus Marini
(1287A)Quid, Pater, angustos repedas qui tempora calles,
Namque quieta tenes. Forsanque paras renovare
Saccos tu nostros iterum, vel frangere dente,
Crustas et totas micas volitare per auras.
Agius inter frondentes lauros habitans sors
Maxima ipse vocat fratres ad fercula pacis.
Disjunxit labens Arton quos turpiter Auster
Junxit. Quo properare petis sic, abba meus, quo?
Ventorum Dominus qui vetat sine pergere fratre.
Quid mirum, si Gregorius jaceat, lacrymansque;
Si non est mirum, Christi chorum trepidare?
Aequoreas tangens Dominus partes, lacrymabant
Discipuli, si Gregorius non pertulit undas,
Vespere jam properante, rogat cessare procellas,
Quas dicit senior majore surgere Euro.
(1287B)Abba jubet monachum vultus attollere sursum,
Sumere de mensa fratrum saltim exiguumque.
Gregorius dixit: Hinc non surgam, nisi fixa
Haec puppis maneat, neque has tabulas relinquo.
Nocte vigil frater non dormitans, neque cessant
Salsa vada undarum jugiter turbare procellae.
Et ratis alta profunda petens nimium cito saltat.
Triste caput, sensus moestus patitur male, tandem
Cum victis tenebris rutilans miratur Eous,
Sat metuenda truces agitabant flamina lymphas.
Nos cursum revocat, ad durissima castra.
Forsan delectat castrum, fratres, Eginense,
Et palmas agere satis per tempora longa,
Puncta ubi Wippo manu plorat rapuisse aliena.
Singultu nimio pulsabat saepe quietem
(1287C)Hic nostram, pro quo sat moesta caterva jacebat.
Ac memor esto sacerdotis, quem sidera tollunt
Pro famulo, quem finis equi retinetque sepultum,
Funde preces, venerande Pater, cum fratribus una.
Partes Constantinopolim properemus et ante;
Tempora laxemus gelida utrique Attica rura.
Postquam Constantinopolim lustrabimus urbem,
Bisque quaterque decem hac noctes possedimus albo,
Continuo stant vigiles, qui limina claudunt,
Ne monachus forsan per opaca vaderet urbis,
(1288A)Sed sancti potius cursus psallat Benedicti:
Aut fors aut potiusque forent ignota nefanda
Illius nobis urbis, quae saepe beabat
Totque viros, tantos famulos per saecla beatos:
Quam legimus tenuisse caput regni omnis Eoi.
Tunc sero rediens Basileus Leo mandat, et ipsa
Ut veniant fratres ad summa palatia regis.
Hic eloquitur, hic de Caroli orat vita per aevum,
Ac notorum ejus, sacri simul ordinis omnis,
Et populi memorans Francorum voce benigna.
A quo laxati pelagi profunda trahebat
Aequoreus cursusque ratem, cum ingens fera venit.
Quis ventorum avidas pennas tot dicere suffert,
Et non miretur tantum crepitantia lora?
Terribilem hinc sonitum fluctus redduntque marini:
(1288B)Inde truces ratem quatiunt . . . . . . vires
Ventris. His majorque metus cum est mortis amarae.
Vatis sum tibi, sancte Pater, non effugies tu
Hinc, nisi perfundaris aquis, nimbis sacieris.
Effugias Mauros, metuas Sclavos, Regidosque.
Tu cumula tela, ut Maurum jugules metuendum,
Quem nobis monstrant portus, quem famina tollunt.
Tende arcum, donec percurramus mare cursu.
Sta procul a terra Sclavorum littora linque, repellant.
Post vernum, sero licet, Italiamque virentem,
Nos pervadimus hanc cursim, rapidoque volatu
Silvestri ad dignam ecclesiam sancti properantes.
Obvia stat sancta cohors fratrum simul omnis
Flebilis; egregius pastor lacrymans lacrymantes
Suscipit, orbati gaudent de sospite Patre.
(1288C)Gaudia perfundunt lacrymas quia laeta caterva,
Germanis monachis Patribus dant basia blanda.
Optamus laetus maneas cum fratribus almis,
Inter quos fratris memorare tuique marini
Tu dignare, Pater, non exsiliens modo tristis;
Frater egoque tuus, quoniam non tristia carpo.
Triste polum fratri! Caroli quia morte fatigor.
Nos utrosque Deus jungat pariter sine fine,
Cum Carolo quondam rege et cum fratribus almis.