— 43 —
disputatum est, bonisque rationibus conclusum, non
impie Caesarem regnasse. Itaque nec parricidam
fuisse unquam putabo, nec unquam desinam
Caesarem in caelum tollere pro magnitudine rerum quas
gessit. Si tamen filii mei ad virtutem hortandi forent,
vel a Deo id petendum,[c 1] potius equidem optarem,
ut M. Marcello aut L.[c 2] Camillo similes essent, quam
C. Caesari. Illi enim non inferiores bello fuere, et
ad hanc rei militaris[c 3] virtutem sanctimonia vitae
accedebat, quae, an in Caesare fuerit, ego nescio:
illi autem, qui vitam eius describunt, contra
tradunt. Itaque non ignaviter, ut mihi videtur,
Leonardus causae suae inserviens, cum virtutum
Caesaris meminisset, vitiorum suspicionem inseruit,[c 4]
ut aequis audientium auribus suam causam
probaret. Nam mihi quidem dubium non est, quin ex eo
tempore haec studia partium suscepta sint ab hac
civitate, idque fuerit huius legitimae[c 5]
conspirationis initium. Nam quod olim secutum est, ut viri illi
fortissimi qui contra Manfredum pro ulciscenda
civitatis nota in Apuliam perrexerunt, in qua acie
vestra, o Roberte, familia plurimum excelluit, non
origo partium illa fuit,[c 6] sed praeclara restitutio.
Ii enim illo tempore rem publicam[c 7] occuparant,
qui diversum a voluntate huius populi sentiebant.
- ↑ ṿeḷ ạ Ḍeọ ịd ̣pẹtẹnḍuṃ D. optandum B.
- ↑ aut F. Cam. A.
- ↑ ad hanc permilitaris male A.
- ↑ suspicione male D., suspicione inservuit A.
- ↑ idlicet fuerit B., legit. huius E.
- ↑ origo illa partium fuit BD.
- ↑ Ii en. r. pub. eo temp. D, Totam e. r. p. eo temp. B.
