 XX |
XXII  |
Manē posterō diē Cornēliā et avunculus per agrōs ambulābant. Avunculus rūra semper amābat et laetus erat quod nunc cum Cornēlia ea iterum vīsitābat. Cornēlia multa dē agrīs et dē amīcīs nārrāvit; mox avunculum fābulam rogāvit. “Tibi nārrābō,” inquit avunculus, ”dē barbarīs quibuscum ōlim pugnāvī. Omnēs barbarōs nōn ita esse sciō, sed hanc fābulam nārrābō quod hī barbarī erant fortēs et multum audēbant et multa sciēbant. Oppida nōn habēbant sed tabernācula bona habēbant quae celeriter movēbant sī necesse erat. Celeriter sē movēbant, celeriter oppugnābant, celeriter oppida expugnābant dēlēbantque. Tum virōs in vincula iaciēbant et interdum posteā vulnerābant et ita eōs necābant. Cum multīs populīs pugnābant et eōs superābant. Nūllus vir quiētem capiēbat, nūllus vir dormiēbat sī hī barbarī erant prope, nam multum eōs timēbat. Omnēs fīnitimōs suōs iuvāre erant parātī et nūllī erant inimīcī. Ōlim audīvī hōs barbarōs parātōs esse pugnāre. Ad eōs īre audēbam et cum magnīs cōpiīs īvī. Mīlitēs meī fortēs erant. Celeriter circumspectāvērunt. Undique oppugnāvērunt. Itaque mox superāvērunt. Multōs servāvērunt quī, quamquam fortēs vidēbantur, tamen multum timēbant. Mīlitēs meī sunt bene armātī et mīlitēs meōs probō. Semper mīlitēs mē salūtant et ego eōs salūtō. Crās pictūrās bellī tibi ostendam. Pictūrae sunt oppidōrum quae in ruīnīs sunt.”
Ita diū per agrōs Cornēlia et avunculus ambulābant.
| XX |
XXII |