 V |
VII  |
6. DE LUDOVICO PONTANO
LUDOVICUS PONTANUS, medici filius, Perusii studuit tanteque memorie fuit ut arte magica, non natura uti putaretur. Santius illi pater fuit qui etiam suspectus erat huius artis. Maior in eo scientia quam prudentia fuit; nam et pueri eum in agibilibus delusissent. Si quis obtinere aliquid volebat ex eo, quamprimum adulari cepisset, voti compos fiebat. Magnum huius nomen propter peritiam iuris utriusque fuit; nam scientia hec memoria magis quam ingenio constat. Ex quo fit, ut stultus etiam possit esse iuris peritus. Istius memoria capacissima fuit: quicquid legit memoriter tenuit.
Conductus est Florentie ad lecturam. Post defecit; ob quam rem tamquam proditor depictus est per pedes suspensus meritoque infamis reputatus. Exinde vocatus Romam ob singularem peritiam iuris prothonotharius creatus est. Sed cum altiora querit et non obtinet, ad regem Aragonum se recipit et ab eo cum Panormitano in legationem mittitur ad concilium, ubi multa egregie disputavit visusque est hominibus divinus potius quam humanus homo. Missus est per concilium ad ducem Borgundie, archiepiscopum coloniensem pluresque alios, ubi quotiens locutus est omnes in stuporem adduxit. Sed in reditu captus est vixque relaxatus per ducem Bavarie. Uni solum Panormitano invidit, quem sibi vel similem vel proximum iudicavit.
Cum omnes ex Basilea oratores principum recederent, is solum mansit spe cardinalatus habendi. Sed peste superveniente mortuus est; quem ego in agone constitutum multis verbis ad patientiam hortatus sum, cum is diceret non se credere Deum tam iuveni sibi spiritum tracturum, qui multum adhuc Ecclesie prodesse posset. Apud Cartusiam sepultus est.