 Lūdi Magister |
Fīlia prīma. Quid agis, māter?
Māter. Calidam aquam patrī tuō parō; fessus enim ex agrīs redībit, et frīgidus.
Fīlia altera. Ventum-ne surgentem audīs? Metuō nē imber impendeat.
Fīlia I. Ecce lucernam! Ut oleum in tēstā scintillat!
Fīlia II. Vidēs-ne etiam fungōs putrēs quī in eā concrēscunt? Haud dubium est quīn hiems adpetat.
Māter. Nunquam imber nōbīs imprūdentibus obstat. Superiōre nocte enim lūna, cum orīrētur, obscūra erat; inde intellegō māximum imbrem terrā marī-que parārī.
Fīlia I. Ecquid cōgnōscere licet sī lūna rubrō colōre suffūsa est?
Māter. Pater tuus ventum fore saepe adfīrmāvit, cum lūna rubrō colōre suffūsa esset.
Fīlia II. Nōnne sōl etiam sīgna imbris nōbīs dat?
Māter. Immō verō certissima sīgna sōlem et orientem et occidentem sequuntur. Saepe enim colōrēs variōs in vultū ēius vidēmus: caerulens color “pluviam dēnūntiat, igneus Eurōs."
Fīlia I. Sōlem quis dīcere falsum audeat?
Fīlia II. Avēs etiam nōbīs pluviam nōnnunquam praedīcunt, sīcut gruēs imbrem surgentem in vallibus īmīs fugiunt, āeriae-que volant.
Māter. Cum hirundō lacūs circumvolitat, tum imbrēs sint tibi sūspectī.
Fīlia I. Ex omnibus avibus nōnne corvī cornīcēs-que praecipuē pluviam praedīcunt?
Fīlia II. Equidem imbrem nunc impendēre prō certō habeō, nam hodiē corvōrum exercitus ē pāstū āgimine māgnō discēdēns, ālīs suīs dēnsīs increpābat; et ego et soror mea, dum ad vīcum īmus, cornīcem vīdimus quae pluviam plēnā vōce vocābat, et sōla in siccā harēnā spatiābātur.
Māter. Māne vaccae, cum pābulum eīs darem, caelum sūspiciēbant, aurās-que patulīs nāribus captābant: inde quoque pluviam impendēre cōgnōvī.
Fīlia II. Rānās hodiē audīvī dum aquam hauriō; querēlam suam veterem in līmō canēbant.
Fīlia I. Etiam formīca parva sīgnum dat, ut crēdō, cum ōva ē tēctīs penetrālibus, impendente imbre, effert.
Māter. Dēsinite nunc pēnsa vestra carpere, ut cēnam patrī frātrī-que vestrō parētis. Pater enim nunciam ovēs domun sequitur, et fīlius āgnōs.
Pater. Ohē, mea uxor! Iam pluere incipit; crās, nisi fallor, imber frīgidus nōs domī continēbit.
Māter. Multa tamen mātūrāre poteritis, quae mox, caelō serēnō, properanda erunt. Licēbit enim frūgēs īgnī torrēre, vel saxō frangere.
Fīlius. Equidem dentem dūrum vōmeris prōcūdam, vel lintrēs ex arbore cavābō.
Pater. Mē sīgnum pecorī imprimere aut numerōs acervīs īnscrībere oportēbit.
Māter. Dum vōs in agrīs hodiē laborātis, ego et fīliae nostrae dē sīgnīs pluviam praedīcentibus, inter nōs loquēbāmur.
Fīlius. Meministī-ne versūs poētae Vergilī Marōnis hāc dē rē scrīptōs?
Māter. Verba tenēre nequeō. Nārrā nōbīs, sōdēs, versūs illōs.
Fīlius. Illōs sōlum memoriā teneō:
“Nunquam imprūdentibus imber
Obfuit: aut illum surgentem vallibus īmīs
Aeriæ fūgēre gruēs, aut būcula caelum
Sūspiciēns patulīs captāvit nāribus aurās,
Aut argūta lacūs circumvolitāvit hirundō,
Et veterem in līmō rānae cecinēre querēlam.
Saepius et tēctīs penetrālibus extulit ōva
Angustum formīca terēns iter, et bibit ingēns
Arcus, et ē pāstū discēdēns āgmine māgnō
Corvōrum increpuit dēnsīs exercitus ālīs. …
Tum cornīx plēnā pluviam vocat improba vōce
Et sōla in siccā sēcum spatiātur harēnā.
Nē nocturna quidem carpentēs pēnsa puellae
Nescīvēre hiemem, tēstā cum ardente vidērent
Scintillāre oleum et putrēs concrēscere fungōs.”
Pater. Ō vātem optimum, et rūris amantissimum!
Fīlia II. Cēna apposita est. Venīte.
Pater et fīlius. Gaudēmus, nam valdē ēsurīmus.
| Lūdi Magister |