AD CAIETANUM GOLFIERIUM
CLARISSIMUM POETAM BONONIENSEM
Quum annum L a suscepto Sacerdotio expleret.
Caietane, novem dilecte Sororibus, idemque
Intonsi merito haud cura secunda Dei,
Te semper coluit, vatem te Felsina alumnum,
Te monstrant digito femina virque suo.
Ut eyeni, postquam iam grandior affuit aetas,
Dicitur amnicolae dulcior esse sonus,
Nobiliore senex resonas dum carmine Rheni
Ripas, bis cycnus diceris, ore, comis.
Id tibi praeterea ingenium, te forte lacessat
Si quis Aristaeus, Protea victus agis:
Nexus ut illo nisi non compede fata canebat,
Detentus[1] plectro sic meliore canis,
Sive Deum, coeli tractus cum tendis in altos,
Egregios tollis carmine sive viros.
Grandia fers veras meritorum praemia laudes,
Quae facile in quo sint cetera deesse sinam.
Ast aliud maius mirata Bononia, dotes
Hac reliquas meminit vix veniente die.
- ↑ Mos est primoribus Bononiae Familiis patrium Poetam mensae suae frequenter adhibere, sed non nisi prius extorto verius quam impetrato certo versuum numero, accumbere.
