“Ista diūtius vidēre nōn sustineō,”[1] inquit Cornēlius, et statim in cameram sē contulit. Pūblius autem cupiditāte videndī in puppī morārī persevērāvit; utque[2] pater cum Onēsimō et Stasimō iterum prōdiit, īnsula parva ē cōnspectū recesserat, neque usquam cōnspicī poterat nāvis altera.
Sōl, quī iam coeperat fulgēre, undīs[3] sē condere properābat, cum nautae procul montēs cernere potuērunt; tum omnēs hilarī vultū erant, cum spērārent sē brevī in portum perventūrōs; ac Cornēlius Stasimō: “Abī,” inquit; “dominae nūntiā, ut in puppim prōdeat; nam dēmum terram in cōnspectū esse.”
Stasimus statim discessit, et patrī Pūblius: “Exīstimō nōs Brundisiī[4] ē nāve ēgressūrōs,” inquit. “Nōnne rēs sē ita habet, pater?”
“Ita, mī fīlī,” inquit Cornēlius. “In hāc regiōne orbis terrārum nūllum oppidum portum meliōrem habet. Hic est locus, ut[5] scīs, unde Pompeius Magnus nāvēs solvit, cum Caesarem fugiēns exercitum in Graeciam trādūceret. Et sīcut[6] nōs montēs illōs nunc vidēmus appropinquāre, ita ille tum eōsdem nebulīs procul obscūrōs ē cōnspectū suō discēdere vīdit. Quā dē rē poēta Lūcānus versūs aliquōs fēcit pulcherrimōs.”
Interim Drūsilla cum līberīs ē camerā prōdierat. Brevī tenebrae ē marī surgere coepērunt; ac Cornēlia, quae iam cum patre et frātribus stābat: “Vidēte,” inquit. “Aspicere videor lūmen parvum procul micāre. Quid est, obsecrō?”
“Haec est pharus,”[7] inquit pater, “quae noctū viam nautīs mōnstrat, quō[8] tūtius nāvēs in portum dēdūcere possint. Sine lūmine fortasse ē cursū errārent, nāvēsque in lītus inīquum dēferrentur.”
“Euge!” inquit Cornēlia. “In portum igitur nōs profectō
