Ultimi alphabeti Græci episematis locum, numero 27mum,obtinet litera omni difficultate vacua, cujus nomen ab Hebr. שׁ petitum, et a Maggio (p. 5. 6) ex Italorum scribendi modo per scin expressum, sonum, qvem Angli sh, Galli ch, Germani sch scribunt[1], signari satis clare ostendit. Idem apparet ex ejusdem literæ cum Armen. 23tia et cum Arab. ش collatione (pag. 25 et 27).
Sed hunc (27mum) locum commodius implevisset litera, qvæ in alphabeto 33tium locum obtinet; est enim hæc litera k qvoddam gutturale cum adspiratione prolatum, qvod a Maggio per chh exprimitur, et recte pag. 25 cum litera Armen. 13tia, et p. 27 cum خ Arab. contenditur. Itaqve idem sonus est, qvem in commentatiuncula de lingva Zendica et Zendavesta[2], et alibi per x notavimus.
Hoc igitur x, una cum literis 25ta et 26ta, triadem efficit ejusdem indolis ac ceteræ triades mutarum Græcarum et Armen, hunc in modum:
| tenues, | mediæ, | adspiratæ, | |
| labiales: | p, | b, | ƒ, |
| lingvales: | t, | d, | þ, |
| palatinæ: | k, | g, | ꝁ, |
| gutturales: | q, | ɽ, | x. |
Gutturalem hanc triadem, a genuinis Indicis Dialectis alienam, agnoscit etiam lingva Zendica. De tribus primis adspiratis observandum est, qvod propemodum ut ph, th, kh in vocibus compositis (v. c. Ophav, Lethed, Blækhus) efferuntur, vel fortiter ore qvasi protruduntur, qvæ fortasse antiqvissima Græca pronunciatio erat, (qvod idem, chh scribendo, de x forte significare voluit Maggio). Sonant igitur ut in Armen. item fere ut in Dialectis Indicis, non ut nostrum f, Anglicum th, German. ch. Hæc pronunciatio, hodiernis Europæis insolita, difficultatem movit Maggio et Schrœdero, ansamqve dedit admodum obscuris vel pravis descriptionibus. De ɍ tamen satis claris verbis Maggio ita loqvitur: „ƒar non est duplex p,
