I
De laudibus philosophiae
L’autore canta l’elogio della Sapienza, immaginando che, per festeggiarne la nascita, Giove raccolga a banchetto in Egitto gli dèi, i semidei e i grandi dell’antichitá mitica; dal qual convegno hanno inizio la cultura e l’arte.
Extollit clamor patrem, pars murmure laudat
dieta Iovis tacito iatn iam labentis ad aegros
terrigenas; animis adeo coelestibus haeret
cura, licet totiens recidivae in crimina, geritisi
5Orbe iacet medio, superis tunc hospita, tellus,
cum longo innocuis habitata est gentibus aevo,
qua pelusiacos aditus, perque ora Canopi
amne petit gemino sinuosa volumina ponti
Nilus, et in latum cogit suecrescere campos,
10aridaque burnenti foecundat iugera limo.
Iuppiter hic darò delapsus ab aethere iussit
numina cuncta epulis positae discumbere mensae,
laetus ut unigenae celebret natalia divae.
Conveniunt superi; tenuit mora nulla vocatos;
15inde maris terraeque deos simul impiger omnes
Mercurius monuit phariis accedere mensis;
quos pater omnipotens hilari inter pocula fronte
accipit, et meritimi cunctis largitur honorem.
O fortunati quorum succedere tectis
20dignata est haec sancta cohors! Nondum impia tristes
hauserat implacidi Busiridis ara cruores,
tum neque polluerat fraterna caede Typhaon
gramina, nec lacrimis fueras quaesitus, Osiri.
