Jump to content

Pagina:Eclogae latinae.djvu/137

E Wikisource
Haec pagina nondum emendata est

118 Petrus Burmannus.

severitatis et disciplinae hominibus, non aliam huius sa^culi infelicitatis et bonorum virorum penuriae caussam esse, quam perversam illam lenitatem et educationis mollitiem, qua, dum puerorum tergis et corporibus metuimus, secure mentem corrumpi permittimus; dum stulta nos torquet sollicitudo, ne delicati nostri filioli assiduo labore studiorum taedium et fastidium capiant, facile illos patimur deliciis et voluptatum illecebris infici et immergi. An rusticum laus diligentiae consequetur, qui ne seges, dum herbescenti viriditate messem uberrimam pollicetur, in flore laedatur, omni cura providet, nobis sine crimine indolem puerorum, quae, si paterna cura erigatur, summa quaeque promittit, negligere licebit? Non ita parentis Graevii nostri erat institutum, qui prudentissime, si qua difficultas tenerrimo puero esset exhaurienda, brevi hanc in consuetudinem abituram iudicabat. Sed vix egebat ignei spiritus puer his calcaribus, qui sponte ad industriam inclinans, non contentus praescripta a magistris pensa absolvisse, in seram noctem non iussus vigilabat, ut, si ingenio acriori forte pauci condiscipulorum illum praeterirent, ille omnes labore et diligentia superaret. Saepe senem suavissima illius temporis, quod in eo gymnasio egit, recordatione delectatum memorare memini, maximam noctis partem Ho- meri et Hesiodi lectioni se impendisse, tantamque inde Graecae linguae facultatem adeptum, ut sine molestia versus ad istorum principum poetarum exemplar funderet. Hinc quoque consuetudinem illam lucubrandi, quam constantis- sime ad fatalem usque horam servavit, sibi natam dicebat, ita ut a gymnasio dimissus ab eius moderatore hoc singulare diligentiae testimonium tulerit, illum non modo diurni laboris descriptione feliciter et gnaviter functum, sed lucubrationum etiam fumos bibisse. Graecis igitur et Latinis litteris imbutus in optimis ingeniis florentissimam Lipsiensem academiam migrabat, ubi duce Andrea Rivino, magni tunc nominis litteratore, et cuius doctrinae egregia adhuc supersunt monumenta, ad interiora litterarum sacra ad-