206 Daniel Albertus Wyttenbachius.
virum doctissimum, cuius in se excipiendo ornandoque humanitatem singularem saepe praedicavit. In Germania adiit viros earum urbium, quas transibat, celeberrimos, multosque eorum deinde amicos habuit et constantia et integritate probatos, Reimarum imprimis Hamburgensem, cui notas ad Cassium Dionem, Reimarianae editioni insertas, exhibuit, quas ipse tamen in volumine Animadversionum ad scriptores Graecos severe castigavit. Tandem Lipsiae substitit, unde fuerat ad Batavos egressus; in qua quidem urbe se reperturum sperabat, quo modo in litteris doctorumque virorum consuetudine acquiesceret, nec vitae praesidia, quibus ipsa illa Lipsia tot alios instruxisset, sibi uni defutura. Sed altera haec spes eum diu frustrata est. Nam medicinae faciendae consilium abiecerat, cum ipse sibi diffideret, nec medicum haberet exercitatum, cuius consiliis et commendatione adiuvaretur. Itaque ut vitam quomodocunque toleraret, molestissimos labores subire coactus est, indices maiorum operum conficere, mendas typographicas emendare, Francogallicos libros ad arbitrium bibliopolarum facere Germanicos. Sed incredibile est, quas interea molestias pertulerit, famem, vigilias, frigus, quae item sibi negaverit, neglectis propemodum omnibus, in quibus spes tuendae vitae atque sanitatis posita est. Itaque per hos annos exiguas roboris reliquias ita exhausit, ut nunquam ad iustam valetudinem rediret. Nihilo minus, ut erat litterarum amantissimus, eodem tempore non modo volumina Animadversionum ad scriptores Graecos inchoavit et Anthologiam Graecam edidit, sed e libris etiam recens editis summam excerpsit inserendam Actis eruditorum, bibliothecae Britannicae aliisque huiusmodi libris, multis item accessionibus Miscellanea Lipsiensia auxit. Duo tamen commoda calamitatem illius temporis minuerunt: alterum, munus professoris Arabicae linguae in academia Lipsiensi cuù annuo salario, alterum, Ernestii humanitas, quae integro biennio Reiskium consuetudine et convictu quotidiano ita exhilaravit, ut anxia de vitae necessitatibus sollicitudo evanesceret.
