228 Daniel Albertus Wjrttenbachius.
pendio cuiusque argumenti edito, aut, si huiusmodi editum compendium non haberet, in peculiaribus adversariorum libellis annotabat.
Edito Timaeo Ruhnkenius iam ita et doctrina perfectus et doctrinae fama clarus erat, ut accessioni nullus superesse locus videretur. Et iam decem annos in Batavia degerat et cum tantarum laudum commendatione adhuc erat privatus, necdum ad publicum docendi munus provectus. Atqui ita acciderat, ipso partim volente, partim non nolente. Subinde eum veteres amici, Ritterus, Bergerus, Ernestus, per litteras monebant, habere se opportunitatem impetrandi ei muneris professorii in Germania, et, modo ipse vellet, in promptu esse eius muneris adeptionem. Sane accipienda tali conditione melius, quam postea fecit, rationibus suis et futurae rei familiari consuluisset. At ista eum cura nondum tangebat. Multis Batavae terrae suavitatibus captus, et sua ipse natura cum hominum ingeniis mirifice congruens, perpetuo in ea manere constituerat. Principio eum ceperat ille libertatis sensus, qui omnibus non obesae naris hominibus recens in hanc e vicina regione ingressis continuo, veluti quidam sanitatis odor, occurrit, et progressis apparet paullatim per omnes vitae partes civiumque ordines diffusus. Porro vehementer mores Batavorum amabat, quos, ut ipse aiebat, cum sortis, tum indolis felicitas tam a servili potentiorum adulatione quam a superbo inferiorum contemptu aversos, a vanorum item titulorum ambitione alienos fecisset, contra ad generosam et civilem animorum aequalitatem conformasset. Tum vero propter illas, de quibus diximus, dotes facilitatis et candoris, et morum sensuumque cum Batavis congruentiam, his omnibus, summis infimis, iucundus acceptusque erat; hi et hortabantur eum, ut in Batavia maneret, et optabant, ut intra breve tempus in cathedra academica
