Quùm Isaacus, jam senuisset, et factus esset cæcus vocavit Esaūm: Sumito, inquit, pharetram, arcum et sagittas: affer mihi et para de venatione pulmentum, ut comedam, et apprecer tibi fausta omnia, antequam moriar.
Esaūs itaque profectus est venātum.
Rebecca audierat Isaacum loquentem; vocāvit Jacobum, et: Afferto, inquit, mihi duos hædos opimos: conficiam pulmentum, quo pater tuus valde delectatur; appōnes ei cibum, et bene precabitur tibi.
Jacobus respondit: Ego non ausim id facere, mater: Esaus est pilosus; ego sum lenis; puter me attrectaverit, succensebit mihi; ità indignatio patris, et damnum mihi evenient pro ējus benevolentia.
Rebecca institit: Ne timeas, inquit, fili mi. Si quid adversi indè sequatur, id totum sumo mihi. Tu verò ne dubites facere quod jussus es.
Itaque Jacobus abiit et attulit mātri duos hædos illa paravit seni cibum quem noverat suā rem esse palāto ējus.
Deindè induit Jacobum vestibus fratris: aptāvit pellem hædi manibus ejus et collo.
