Stabat intereà David ad portam urbis, expectans eventum pugnæ, et maximè de filii salute sollicitus.
Quùm illi nunciatum esset profligātos hostes et interfectum esse Absalonem, non modò non lætātus est de victorià quam reportaverat, sed maximum quoque dolorem cepit ex morte filii.
Inambulabat in coenaculo morens, et in has vōces identidem erumpens: Fili mi, Absalon, Absalon, fili mi; utinam pro te moriar, Absalon fili mi, fili mi Absalon!
Multa deinceps bella Dâvid prosperè gessit contra Philistæos, rebusque foris et domi compositis, reliquum vitæ tempus in florenti pace exēgit.
Quùm esset extrêmâ senectute et infirmâ valetudine, Salomonem hæredem regni constituit. 19 e summo sacerdote unctus, vivo adhuc patre, rex appellatus est.
David postquàm filio dedisset præcepta regno administrando utilissima, diem supremum obiit.
Diligēbat Deus Salomonem; et pei quietem
