Haec pagina emendata est
Cannium unquam destituat unde cognomen sortitus est.[1]
ΑΠΡΟΣΔΙΟΝΥΣΑ, sive ABSURDA.
Annius, Leucius.
- an. Audio te interfuisse nuptiis Pancratii et Albinae.
- le. Nunquam antehac infelicius navigavi, quam hoc tempore.
- an. Quid ais? tantam fuisse hominum frequentiam?
- le. Nec unquam mihi vilior fuit vita, quam id temporis.
- an. Vide quid faciant opes. Ad meas nuptias pauci convenirent, idque tenues.
- le. Vix fueramus ingressi pelagus, ortus est ingens turbo.
- an. Narras deorum coetum. Totne aderant viri principes, tot matronae nobiles?
- le. Boreas dissecuit velum, dissectumque dissipavit.
- an. Desponsam novi. Nihil fingi potest venustius.
- le. Mox fluctus revulsit clavum.
- an. Idem videtur omnibus. Nec sponsus admodum illi cedit, ut aiunt, formae gratia.
- le. Quid animi censes nobis illic fuisse?
- an. Sane rarum nunc est virgines nubere.
- le. Remigandum nobis erat.
- an. Dotem vix credibilem narras.
- le. Ecce mox aliud malum.
- an. Cur puellam nubilem commiserunt tam feroci?
- le. Apparuit piratarum navis.
- an. Profecto sic est: in multis nequitia supplet aetatem.
- le. Ibi nobis geminum fuit bellum, alterum cum mari, alterum cum praedonibus.
- an. Hui tantum donariorum? Interim pauperibus nemo dat festucam.
- le. Quid? cederemus? Imo desperatio vitae addebat animos.
- an. Vereor ne sint steriles nuptiae, si vera praedicas.
- le. Imo iniecimus harpagones.
- an. O rem novam! ante nuptias gravida?
- le. Si spectasses eum conflictum, fatereris, me non esse foeminam.
- an. Ut
