Haec pagina emendata est
inter animi bona, primas tenet sapientia.[1]
- ph. Fateor.
- ne. Ad hanc parandam nulla diei pars utilior, quam diluculum, cum Sol novus exoriens vigorem et alacritatem adfert rebus omnibus, discutitque nebulas e ventriculo exhalari consuetas, quae mentis domicilium solent obnubilare.
- ph. Non repugno.
- ne. Nunc mihi supputa quantum eruditionis tibi parare possis quatuor illis horis, quas somno intempestivo perdis.
- ph. Profecto multum.
- ne. Expertus sum, in studiis plus effici una hora matutina, quam tribus pomeridianis; idque nullo corporis detrimento.
- ph. Audivi.
- ne. Deinde illud reputa, si singulorum dierum iacturam in summam conferas, quantus sit futurus cumulus.
- ph. Ingens profecto.
- ne. Qui gemmas et aurum temere profundit, prodigus habetur, et tutorem accipit: haec bona tanto pretiosiora qui perdit, nonne multo turpius prodigus est?
- ph. Sic apparet, si rem recta ratione perpendamus.
- ne. Iam illud expende, quod scripsit Plato, nihil esse pulchrius, nihil amabilius sapientia: quae si corporeis oculis cerni posset, incredibiles sui amores excitaret.
- ph. Atqui illa cerni non potest.
- ne. Fateor, corporeis oculis. Verum cernitur oculis animi, quae pars est hominis potior. Et ubi amor est incredibilis, ibi summa voluptas adsit oportet, quoties animo cum tali amica congreditur.
- ph. Verisimile narras.
- ne. I nunc, et somnum, mortis imaginem, cum hac voluptate commuta, si videtur.
- ph. Verum interim pereunt nocturni lusus.
- ne. Bene pereunt, quae peiora melioribus, inhonesta praeclaris, vilissima pretiosissimis permutantur. Bene perdit plumbum, qui illud vertit in aurum. Noctem natura somno tribuit: sol exoriens cum omne animantium genus tum praecipue hominem ad vitae munia revocat. Qui dormiunt, inquit Paulus, nocte dormiunt, et qui ebrii
