8oi ECCLESIA A cessor communi omnium calculo declaratur, inquit scriptor vitæ sancti Agricoli. Id factum vivente patre, sedemque sponte cedente ibidem legitur. Additur que sanctum episcopum in gratiam filii, præaia, possestiones, feuda, denique sua omnia, templo beatissima Virginis Dei-para• liberali donatione teftamento concepto conse crasse. Jpuibus peractis non multo interjecto tempore ma- tura Dfo & mundo beata illa anima, mifera istius vita vinculis exoluta ad coeleste pramium XIV. cal. Septembris evolavit. Sedit S. Agricolus ab anno 660. ad annum 700. officio pastorali sollicite defungens, & forma factus, non solum gregis, sed etiam alio— ; rum pastorum. De ipso tamen nihil singulare notatum legimus, præterconstructionem eccle- siæ de qua ita vitæ scriptor : Factum efi ut unica non posset omnes capere bafilica ( aucto scilicet maxime sidelium numero.) Ipttamobrem pius pontifex propriis sumtibus aliam intra muros suffit adificari ecclesiam pancialem….. ad quam egregios operarios monachos non paucos ex coenobio Lerinenji curavit acciri i quod ex regulari ordine suavissimum quemdam fructum voluptatis acciperet quibus & abbatem prafecit, & pradia liberaliter assignavit…… Peracta sunt hac Theodorici regis tempore, Sergio summo pontifice, ( circa annum Domini fexcentefimum nonagefimum. Quando sibi mortem imminere sensit pius præsul, testamentum sicripsit, quo ecclesiam luam heredem ex asse reliquit. Servos siios libertate donavit. advocatoque clero & populo de succcssore eligendo illos admonuit. Quem vero sibi liibrogandum postulaverit infra dicemus. Nec multo post venerabilis senex sensit adventantem Dominum, in cujus beneplacito con- quiescensssumma animi corporisique quiete dormienti similisanimam reddidit Creatori, quarto nonas Septembris, anno Domini septingentesi- mo, initi pontificatus quadragesimo, Childe-’ berto 11. Francorum rege, Sergio I. summo pontifice. Ita scriptor vitæ apud Barralem in chronologia Lirinensi. Sepultus est in ecclesia Dei-paræ, in sacello S. Petri, eo in loco qui nunc capella Rosurii nuncupatur. Quæ verba a probant recentem esse scriptorem vitæ S.Agricoli a Barrali datæ, quod quidem jam subodo- rabar ex multis loquendi modis, hoc in opere usurpatis, quæ sane antiquitatem minus sitpiunt. Exstat ecclesia collegiatis apud Avenionem, ejus nomine & titulo insignita.Ipsius festum tanquam patroni celebrant AvenioneIsses die 2. Sept. « De fide hujus auctoris suspicionem injicit privilegium Grasol- lensts monasterii quod edidit Mabillonius tomo I. annal. p 698. Huic privilegio dato a Petruino Vafioncnfi episcopo fubfcribit -Arelatensis metropo’itanus, cum omnibus suis sustr aganeis, cx quorum numero tunc erat Avenionensis episcopus. Tempus con- ccfli privilegii refertur ad annum x. Thcodcrici regis, quo sode- bat S. Agricolus ; respondet enim hic annus, Christi scxcenttfimo octogefimo quarto. Attamen nullus Agricolus fubsoriptus huic privilegio legitur ; unde suboritur fufpicio fuppofitionis. At minime certum est nomina episcoporum qux leguntur ad calccm Grafcllensts privilegii, effe suffra ganeorum Arelatensis archi- episcopi, potius quam aliorum vicinorum praesulum ; nec id astent Mabillonius, nifi cx mera conjeftura. Praeterea post Wolber- tum quem putamus fuiise arcbicpiscopum Arclatensem, quia sob- scnpsit primus, legitur.Agltctts episcopus, qui forte idem cst ac Agricolus Avenionensis ; nam facile potuit mutari r. ini. quz duc Ittcræ sunt liouidx & valde affines, & cx factus cst uA&UHlHs f ENIONENSIS. 8oz XVIII. S. VEREDEMUS. Veredemus prope urbem in eremo vitam angelicam claramquemiraculis ducebat, quando eum sibi successorem delegit S. Agricolus, approbantibus clero & plebe, an. 700. Igitur a solitudine anachoretica vocatur ad sollicitudinem pastoralem, qua ex omnium voto optime defunctus per annos 22. senex & granaævus migravit ad Christum die 17. Junii, anno 722. quo die Avenionensis ecclesia eum colit ; uti Arelatensis, Aptensis, Caepentoractensis, Tricastinensis & Cabellionensis, teste Noguierio. Ejus reliquiæ in majori apud Avenionem eccle> sia siervantur. Vitam ejusdem habes apud Benedictum Gononum in vitis PP. occidentis. Ejus epitaphium ita legitur in ecclesia Avenionensi : VEREDIMIUS XRI. FAMULUS H1C EAUSAT IN PACE, QJJA VIXIT PLUS MI- NUS LXI. AN. DEPOSITUS XV. KAL. JU- LIAS EPISCOP. SUI XXII. INDICT. V. XIX. Johannes II. Veredemo subrogatur Johannes, quem No- guierius per annos circiter triginta præfuifle docet numerandos ab anno 720. cui non assen- timur. Hujus præsijliS tempore, Saraceni, proditione Mauronti ducis, qui eos accersivit, Avenionem urbem munitissimam & montuosum, ut loquitur continuator chronici Fredegarii p. 3. c. 109. occuparunt. At contra eos CaroluS Martellus misit fratrem siium Childebrandum, qui urbem expugnavit ac succendit, hostibus in servitutem redactis. Id putant accidisse anno 732. Obiit Johannes anno circiter 750. Notat vero Carolus Cointius longum interpontisicium post hujus episizopi mortem. XX. ALFONSUS. Alfonsi episcopi notantur tantum introituS & exitus. Nam coepisse episcopatum anno 760. legitur, &anno 765. e vim migrasse. XXI. JOSEPHUS. Josephus vir in sacris scripturis, ’insynodiciS canonibus & in ritibus ecclesiasticis apprime versatus, Francssco Noguierio & Carolo Coin- tio, anno 765. in Alfonsi mortui locum suc- cesiit ; & quamvis usque ad annum 794. præ- fuerit, nihil pene de illo novimus. Inter epi- scopos quos Carolus Magnus rex ad Stepna- num papam misit, quique concilio Romano ad- versus Constantinum pseudo — papam interfuerunt anno 769. unus occurrit nomine Joseph, cujus sedes tacetur. At cum eo tempore nullus esset in Gallia episcopus alius hoc nomine notus, verisimile est ipsum suisse episcopum Avenio- nensiim. Ei Noguierius annos novem supra vi- ginti tribuit in episcopatu, qui idcirco absolvitur anno 794. XXII. HumberTus, al. HimbeRTus. Noguierius Josephosi.iccessorem dat Amicum, ex instrumento dubiæ fidei non solum Sammar- thanis fratribus, sed etiam Cointio, qui No>
