259 ECCLESIA CLA ~ Hic antistes excommunica vit Pontium Arver-. CHRISTI n*æ * °k dimissam uxorem, & aliam ductam. Pontius filius erat Guiiselmi V. comitis & PhUippiæ. Unde argumentum nobis suppedi- tatur ad probandum Stephanum hunc episcopum non habuisseparentes Guillelmum & Philippiam ; quis enim credat fratrem a fratre fuisse anathemate percussiim ? aut si id factum fuisset, qui rem narrant, observare curassent Stephanum, nulla ratione habita carnis & sanguinis, in proprium fratrem sententiam excommunicationis protulisse. Pontius, cum a Stephano absoiutlonem obtinere non potuisset, Romam profectus est, adiit— — que papam, qui ipsum absolvit. ld in Gafliis magnas querelas excitavit, maxime in concilio LemoviceHsi anni 1031. in cujus actis lego : Rurfus in concilio conquestum est de excommunicatis Aquitanigenis, qui ignorantibus apiseopis suis, a Romano papa pænitentiam & absolutionem accipiunt. Et hac de caufa pax & concilium in Aqui- tania destruitur, dum quosistijuste ligant, ille in- juste absolvit. His tamen querelis respondit En- gelricus canonicus S. Mariæ Aniciensis, quæ gesta fuerant exponendo : Stephanus Arvernenfispræsul, inquit, ante hos annos Pontium comitem Arvernen- sem excommunicatione obstrinxit, pro uxore legitima quam dimiserat, & aliam duxerat. Quem cum nulla vellet ratione absolvere (episcopus) nisiemen- datum, comes Romæ a domino papa absolutionem accepit, ignorante papa eum excommunicatum. Quod graviter episcopus ferens, conquestorias litte- ras Romam Apostolico mifit, coi ille in hunc modum remifit epistolam : Quod neseienter egi, frater earissime, non mea sed tua est culpa. Scis enim quia quicunque de universa Dei Ecclesia.. ad me causa remedii recurrent, impossibile est mihi ejus curam negligere Quo ergo modo sedes apoftolica poterit ejicere aliquem de medela nisi rationabiliJ causa ! Debueras certe mihi, antequam ilia mor- tua ovis Romam veniret, ejus cauiam tuis inno- tesccre apicibus, & ego eam omnino abjicerem, tuamque fumando auctoritatem, eam anathema- tis ictu repercuterem. Profiteor quippe omnibus consacerdotibus meis, ubique terrarum adjuto- rem me & consolatorem potius esse, quam contra- dictorem Itaque illam pænitentiam & absolutionem, quam tuo excommunicato igno- ranter dederam, & ille fraudulenter accepit, ir- ritam facio, & quadam ; ut de illa nihil aliud speretquam maledictionem, quoad satisfactum tu juste absolvas. His auditis episcopi dixerunt Apo- stolicomt hoc est papam, fine colpa esse. LIV. R E N c o. Reneo nobili apud Ruthenos genere ortus, sororem habuit Raingardem S. Roberti Casæ- Dei primi abbatis matrem. Obtinuit decani di- gnitatem iu ecclesia Bituricensi ; quo munere magna cum laude est defunctus, tempore Gausti- ni & Haimonis archipræsulum. Episcopus Ar- X028. vernorum creatus est, anno circiter 1028. cum ex lpsius epitaphio sedcrit annos fete 24. aliun- ROMONTENSIS. 260 A deque habeamus ejus mortem anno 1052. con tigisse. Anno 1032. Geraldus quidam, cum *NNI fuit fratribus majori ecclesiæ S. Mariæ virginis & SS. martyrum Agricolæ & Vitalis mansum unum cedit, &c. pro pænitentia quam domnus Renco episcopus donavit. Subscripsit chartæ Hay- monis archiepiscopi Biturigum, qua hic prælui in coenobio Bitur. an. 1035. reditus ecclesiæ Pompiniacensis (Pompignac) restituendos matri ecclesiæ curat ; cessit abbati S. Sulpicii & mona- chis debitum lynodorum. Anno decimo tertio regni Henrici, seu Christi 1043. vel 44. sui no- minis subscriptione munivit diploma Willelmi ® Arvemiæ comitis, pro ecclesia B. Mariæ & SS. Agricolæ & Vitalis, quæ mater est ecclesia. Ipse huic eeclesiæ contulit villam dictam Vezola, quam comparaverat a Radulpho de Bociaco, & alia multa ex ejusilem ecclesiæ archivis. Anno 1044. vm. calend. Aprilis subscripsit quoque 1044. testamento Hugonis de Salinis Bifuntini archiepiscopi. Anno 1052. legitur SS. apostolorumlimi— 1052. na visitasse, & a sede apostolica litteras impetrasse pro Casie-Dei monasterio, cujus eeclesiam con- secravit, constituto ibidem abbate S. Roberto, cujus erat avunculus. Ipsi quoque dedit litteras commendatitias ad Henricum regem, qui con- cessit ut monasterium hoc in abbatiam erigere- tur, diplomate dato Vitriaco palatio eodem an- no, cui Renco cum multis episcopis subscripsit. In litteris authenticis quæ apud Crsam-Dei asser- vantur Rex Renconem appellat suum dilectissi- mum & familiarissimum. Eodem anno pridie nonas Januarii sedit in fynodo, ubi electus est Icterius in episcopum Lemovicensem. Dicitur solemne festum Assiimtionis B. virginis fundasse. Diem suum obiit 17. Septembris ex veteri ne- crologio. Testantur fratres Sammarthani hujus episeopi sepulcrum quatuor fultum columnis de- tectum esse, cum ecclesiæ Capucinorum funda- menta ponerentur, ubi reperta quoque hæc in- scriptio : Continet hic tumulus Ranconis præsulis artus. Præfuit Arvernis annis fere bis duodenis. Tempore & Henrici regis fibi semper amici Tranfiit Octobris ter quinis nempe calendis. Hoc tamen prorfus incognitum viris doctis, qui apud Clarummontem non pauci sunt. Neque £ vero J. Savaro vel alius quispiam ex iis qui de rebus Claromontensibus olim scripserunt, hujus tumuli reperti meminerunt. Imo tumulum Ren- conis in capitulo ecclesiæ cathedralis esse probat vetus ceremoniale hujus ecclesiæ, ubi legitur de aspersione aquæ benedictæ, quæ olim nebat in capitulo seu loco capitulari : Tunc ceroferarii & thuribularii pofitis candelabris & thuribulo super sepulcrum domini Renconis, &c. & infra : Si epis- copus præsens suerit, expectet eum diaconus cum aqua benedicta, ad sepulcrum dom. Renconis. Num alius est hic Renco, a nostro episcopo. Quidquid sit, viri doctissimi veritatisquc studio- R iij
