toparchas ; ignoramus enim qua ex gente esset Riclendis ejus mater, cujus cognomen tacetur.
Petrus nepos Stephani, quem aliqui volunt fuisse filium fratris ejus Beraldi III. de Mercorio[1], ad episcopales infulas provectus est an. 10531053.. bulla Leonis noni, quam in archivo ecclesiæ asservari aiunt, & ab hoc ipso pontifice consecratus est apud Ravennam, cum prius fuisset ordinatus presbyter ab Humberto cardinali, ecclesiæ S. Rufinæ episcopo. Æmulum habuit Bertrandum Mimatensis ecclesiæ archidiaconum, cui comes Tolosanus, & Henricus Francorum rex favebant. Instrumentum electionis & ordinationis Petri habes in appendice ad tom. iv. Annal. Mabill.p. 742. quo ex instrumento discimus quæ sequuntur.
Post obitum Stephani facta est dissensio pro eligendo episcopo, inter clericos ecclesiæ Vallavensis, & Henricum Francorum regem ; qui cum pollicitus esset electionem ab ipsis factam confirmare, promissis non stetit. Porro non solum clerus, sed etiam populus & militia elegerant virum nobiliter natum, nobilius educatum, Stephani episcopi nepotem, nomine Petrum, ejusdem ecclesiæ archidiaconum & præpositum ; quem cum electores in præsentiam Regis duxissent consecrandum, Rex postposita auctoritate canonum, neglectoque clamore pontificum qui aderant, interveniente Tolosano comite, uxoris hortatu, non sine pecunia, dedit Aniciensem episcopatum cuidam Bertramno Mimatensis ecclesiæ archidiacono ; qui & ordinem presbyteralem, pretio distraxerat, & pontificalem gratiam, donum Spiritus Sancti pecunia emit.
Electores a Rege non auditi, adierunt Leonem papam IX. apud Ravennam, opem consiliumque præbentibus Hugone archiep. Bisuntino, Aymone Sedunensi, & Artaldo Gratianopolitano episcopis, necnon Viennensi archiepiscopo Leodegario Aniciensis ecclesiæ canonico & nutrito. Summus pontifex probavit electionem Petri, quem jussit presbyterari ab Umberto cardinali, ecclesiæ S. Rufinæ episcopo. Alia vero ipse Leo papa manu propria novum presbyterum, episcopum consecravit. Hæc acta sunt anno m. liii. indictione vi.1053.
Petrus adfuit synodo Tolosanæ an. 1056.1056.
1062. An. 1062. comes Bigoritanus Bernardus comitatum suum subjecit clientelæ ecclesiæ B. Mariæ virginis apud Anicium ; cujus diploma etsi jam editum ab illustrissimo viro Petro de Marca hist. Benearni lib. 9. c. 4.C. ix. col. 228. inter instrumenta ecclesiæ Aniciensis iterum edendum judicavimus, tamquam insigne devotionis erga Dei-param virginem argumentum. Petrum pium episcopum multis molestiis affecisse dicitur vicecomes Podemniacensis ; quod fortasse movit eum ad Jerosolymitanam peregrinationem suscipiendam ; ex qua cum reverteretur, obiisse Genuæ die 13. Julii an. 1073.1073. legitur. Corpus ejus in Galliam attulerunt Anicienses quidam canonici, sacræ hujus peregrinationis comites ; quod conditum est in ecclesia Voltæ prope Stephani episcopi ejus patrui, vel avunculi sepulcrum.
De eo laudatum Chronicon S. Petri : Post beatæ record. Stephani episcopi finem successit ei... vir probus Petrus nepos Stephani ep. qui multa prælia gessit cum civibus, necnon & vicinis omnibus, quibus ad ultimum devictis... Jerosolymam adiit ; indeque reversus apud cœnobium Voltæ, regnante Heinrico rege Franc. cum avunculo suo requievit in pace. Pro Henrico, legendum, Philippo.
De PolignacStephanus hic, ex viro eruditissimo Stephano Baluzio, filius erat Guillelmi de Mercorio, nepos Beraldi, qui inter plurimos liberos genuit S. Odilonem abbatem Cluniacensem, & præfatum Guillelmum Stephani patrem. Sed hanc opinionem coacti sumus relinquere & aliam sequi quam jam asseruimus in episcopis Claromontanis. Eandem confirmant litteræ Armandi vicecomitis de Podemniaco, ejusque filii Stephani qui cognominabatur Scindens-ferrum ** Taillefer., pro S. Andeolo ; huic enim subscripsit Stephanus filius ejus Aniciensis patriæ episcopus. Vide C. x. ** col. 229. Jam quoque diximus ibidem eum tanquam invasorem & simoniacum depositum fuisse & anathemate percussum, quod relicta Claromontensi cathedra occupasset Aniciensem. At alibi dicta retractare hic oportet. Gregorius VII. epist. 80. libri i. meminit cujusdam Stephani electi ab Aniciensibus, qui promissa obedientia gratiam S. Sedis recuperaverat, insuperque Aniciensem ecclesiam prudenter defenderat adversus simoniacum Stephanum, sedis hujus invasorem. Ex quibus conjicimus Stephanum de Podemniaco, sede Aniciensi vacante, canonicorum hujus ecclesiæ calculis electum fuisse ; ad quam dignitatem anhelabat, aut patriæ desiderio, aut ambitione majoris sedis. Eam autem toparchæ Podemniacensis auctoritate est adeptus. Ceterum Stephanum, spreta prima sponsa, alienam sibi vindicasse indigne tulit Gregorius VII. quem tamen tantisper placavit Stephanus promissis S. Sedi obedientia, & debita satisfactione ac emendatione. Insuper papæ persuasit quemdam Stephanum simoniacum ac Aniciensis ecclesiæ invasorem, sua opera, & summa qua gens Podemniacorum in Vallavis potestate pollebat, fuisse expulsum. Is Stephanus erat forsan aliquis miles qui bona hujus ecclesiæ rapuerat, vel quispiam nonnullorum canonicorum suffragiis electus.
Promissis suis non stetit Stephanus, qui ad leniendum irati papæ animum pollicitus fuerat se se aditurum sanctam sedem, ejusque judicio obtemperaturum. Interim vero de pontificali officio se non intromissurum.
Quare Gregorius papa epistola 18. lib. iv. præcepit Aniciensibus ut ei obedientiam denegarent. Ac epistola 19. ejusdem libri ad Galliarum episcopos, prohibet fieri oblationes in Podio S. Mariæ, sive ad altaria, sive ad manus sacerdotum ; quippe quod iis abuteretur Stephanus. Claromontana synodus in qua dejectus est ab Hugone Diensi episc. S. Sedis legato, habita legitur an. 1077.1077.- ↑ Loquimur ad mentem eorum qui volunt Stephanum fuisse ex gente dynastarum Mercorii, quod doces Chronicon MS. S. Petri Podiensis.
