jo ECCLESIA B qui prnvectus in archiepiseopum, modico duravit/ ANNI sipacio. CHRISTI Eodcm anno adfuit Albericus BurdigaIæ, iu celebratione nuptiarum Ludovici VII. Franco- rum regis, cum Eleonora WilleImi Aquitaniae ducis filia, teste Gaufrido Vosiensi, qui nostnim njj, Albericum patriarcham appellat. Anno 1139. ad concilium Lateranense mense Aprili celebra- tum venit ; at iu reditu captus est prope Pontem- Tremulum iu episcopatu Lunensi, ac indigne ha- bitus cum multis aliis Galliarum præsulibus, uti scribit Petrus venerabilis abbas Cluniacensis ad Innocentium papam ep. 27. lib. 1. Aderat, inquit, in comitatu nostro non ignobilis, neque I ultima pars eeclesia Dei, arcluepiseoporum, epijcop. abbatum, monachorum non parvus numerus. Horribile fpectaculum, tantas Ecclesiæ Dei persimas videre distrahi, dissipari, vulnerari, atque gladiis insequentibus per diversa sugæri. Episcoporum, atque abbatum plurimi ad proxima castra violenter abducti, & quidam eorum post verbera & vuluera, barbarica immanitate incarcerati sunt. Inter quos dominus Remensis, cui nec ætas, nec dignitas ad- effe potuerunt, post mullas injurias, & vulnera turri conclusus tenetur. Dominus Petragoricenstssi- milia expertus est. Sed quid ego de singulis quasi loquor, cum Bituricensis & Senonensis suis pene’ Tr^oli Omnil>US amiffic>Vix ad Pontem Tremulum ♦, tre- ditioni i rna— muli & anheli pervenerint, & ibi cum Ebredunensi, Trecensi ictu hastæ de equo dejecto, & inde graviter infirmato : cum Lemovicensi, Atrebatensi, Belicensi, Redonensi, atque aliis episcopis, &c. fecundo earcere inclusi teneantur. 1141. Obiit Albericus anno 1141. ut observat Ma- bilIoniusin notis ad epistolam xm. S. Bemar- di, qua commendat eum Honorio papæ. Adver- sarium habuit Petrum Abaelardum cujus condis- eipulus fuerat in schola Guilielmi de CampeUis. Ad eum Gualterius episcopus Laudunensis scripsit epistolam iv. de Chnsti timore, quæexstat tomo *■ 11. Spicilegii p. 469. In ecclesia Loci-regii ubi sepultus est ante majus altare legitur breve hoc epitaphium : Hic Albericus requiescit Bituricensis Primas magnificus, modo major in arce polorum Db L X 11. P E T R U s. Ch astus. Petrus de Castra ex nobili & antiqua stirpe do- minorumde Castra in agro Bituricensi, Aimerici Ecclesiæ Romanæ cancellarii consobrinus, &. discipulus Alberici, Rege minime confulto archi- episcopus eligitur. De eo ita Gaufridus prior Vo- siensis in chronico : Petrus cognomento Effenouard seu Effenard, ex militibus de la Castra archiepisc eopus, Alberico Bituricensisuccesserat. Hic ad tempus in Ruthenico, metu Ludovici regis delituit. Electus quippe absque illius nutu suerat ; ideoque contra eum sententiam dictaverat. Victus denique precibus religiosorum, juramentum fregit ( Rex) sedesque vacua præsulem admisit. De eodem Wil- 1142. lelmus Nangius ad annum 1142. Desuncto Bituricensi archiepiscopo Alberico, miffics est Petrus Tomus II ITURICENSIS. p L apapa ejusdem ecclesiæpastor consecratus. Seda —~ Rege repudiatus : nec in urbe recipitur, eo quod fine ejus assensu suerat ordinatus. Ipfe vero Rex con- cesserat ecclesiæ Bituricensi libertatem eligendi episc copum quem vellent (excepto dicto Petro) publice- que juraverat, quod se vivente non erat faturus arehiepiscopus. Qpi tamen electus Romam profectus est, & consecratus fait a papa Innocentio.* Rex vero archiepiseopum exclusit redeuntem ; eum enim comes Theobaldus Campania recepit in terra sua, & omnes ei ecclesiæ obediebant. Hinc grave bellum Rex intulit comiti, in quo Vitriaeum flammis devestatum est, quo ex iircendio nomen retinet, 1 appellatur enim Vitry le bruste. Sed rem clarius explicat chronicon Mauriniacense ex quo excer- penda duximus quæ sequuntur : Tunc temporis ecclesia Bituricensis sui pastoris desunctione non me-- diocriter defalata, gravis & importuni sehifmatis morbo infalente concuffa est : quidam enim prædictæ ecclesiæ clerici assentiente Rege, Cadurcum quen- darn sibi volebant proficere. Altera pars illorum Petro, Haimerici Romani cancellarii confabrino, prærogativam illius honoris affectabant. Papa vern cancellarium diligens, contribulem quoquesuum pro ipfa diligebat. Unde & ipsi consecrato in archiepisc copum, suum integre auxilium impendebat. Et liret * contra Regis voluntatem ipfeproficiendus esset, ipsum mifit Bituriges, Cadurcum vero omni ecclesiasticoho- nore privavit ; unde videns Rex voluntatem suam ad efficaciam non potuiffe pertingere, non modico fremitu iræ concuffiis esti& quasi in auctoritatem apostolici volens indignationem conceptam retorquere, Petro totius terræ suæ introitum interdixit. Innocentius vern gladium ecclesiasticum in ultionem exerens, per omne Regis dominium Divini celebrationem officii interdi- xit. lndignatus autem Rex prohibuit electiones & ordinationes episcoporum fieri, vacantes ec- ciesias fratri suo Roberto tradens, ut conqueritur S. Bemardus epistolis 222, & 224. ’De tempore quo Petrus ad-hujus ecclesiæ gubernationem vocatus est, standum putamus Nan- gii sententiæ ; quæ confirmatur testimonlo cujus dam chartæ hujus archiepiscopi datæ pro Clunia- censibus apud Silviniacum, quibus concedit eccle- siam de Buxeriis anno 1156. ejus pontificatus decimo quarto. Multas alias infra proferemus quæ sulciunt chronologiam hanc, nec pugnat contra chartam laudatam alia ejuldem monasterii Silviniacensis, in qua annus Christi 1156. con- currit cum anno 1 5. hujus archipræsulis : nam annus idem Christi potuit esse decimus-quartus . hujus antistitis, & decimus-quintus, juxta varios J menses. Confidenda sunt quæ dicimus iu Regi- naldo abbate S. Sulpicii, & iu Radulpho sancti Satyri. Matthæus Paribus quidem ad annum r 146. narrat Eugenium papam, cum Parisios venisset, Petrum hunc Aimerici Ecclesiæ Romanæ cancel- larii nepotem consecrasse in archiepiseopum Bituricensem, Rege non solum inconiulto, sed etiam invito. At in assignando hoc anno Matthæum hallucinatum fuisse minime dubitandum est post alIata superiuS testimonia. Ceterum non abs re erit proferre Matthæi Parisii locum, ex quo multa D ij
