sed tamen socia (—3, 8, 5): formas propositus improprie tantum aequivalere con— cludimus.
Si omnes formae reductae determinantis dati eodem modo ut supra (art. 187, 5) in periodos P, Q, R etc. distribuuntur, atque e quavis periodo forma ali- qua ed libitum eligitur, ex P, F; ex Q. G; ex R, H etc.: inter has formus F. G,H etc. duae quae proprie aequivalent esse non poterunt. Quaevis autem alia forma eiusdem determinantis alicui ex istis proprie aequivalens erit et. quidem unicae tantum. Hinc manifestum est, omnes formas huius determinantis in totidem classes distribui passe, quot habeantur periodi, scilicet referendo eas, quae formae F proprie aequivelent in primam classem, eas quae fortune G proprie aequivalent. in secundam etc. Hoc modo omnes formae in eadem classe contentae proprie aequivalentes erunt, formae vero e classibus diversis non poterunt proprie aequi- valere. Sed hic huic argumento infra fusius explicando non immoramur.
196. Problema. Proporsitis duabus formi: proprie aequivalentibus Φ, φ: invenîre transformationem propriam alterius in alteram. Sol. Per methodum art. 1883 inveniri poterunt duae aeries formarum
et
tales ut quaevìs farina sequens praecedenti proprie aequivaleat, ultimaequc d)“. 1p‘ sìnt formae reductae; et quum 11), q: proprie aequivalerxtes esse supponanzur. necessario 0“ in periodo formae 35‘ contenta erit. Sii. p” z f ipsiusque periodus usque ad formam Q“ haec
ila ut in han periodo ìndex formae 45“ sii. m; designenturque formae qune 0pp0«
sitae sunt sociis formarum
per
Tum in progressione
') Ila ul. ‘l’ nrinlur ex ID commumndn zerminum primnm e! ultimum cribuendoque media signum appo- mum, similìterque de reliquin. 1. g 4
