Cap. 160.
De retractione diaboli, ne bonum operemur.Frequens est, ut angeli Sathane in angelos lucis se transforment et in humanis mentibus aliquid diabolice immissionis nutriant; ad istorum cognicionem quoddam notamine dignissimum subditur exemplum. Erat in regni Arelatensi finibus episcopatu Valentino castrum quoddam, cujus domina in assiduam duxit consuetudinem, infra missarum solemnia post evangelium ecclesiam egredi: non enim poterat consecracionem dominici corporis sustinere. Cum per multos annos ad compertum vir ejus dominus castri istius noticiam habuisset nec tante presumptionis causam sedulus investigator invenisset, semel quodam die solemni finito evangelio egrediens domina, per virum et ministros ejus invita et renitens detinetur, statimque sacerdote verba consecratoria proferente, domina spiritu diabolico levata sursum avolat, partemque capelle secum in precipicium ducens, amplius in finibus illis non est visa; sed et pars turris, cui capella innitebatur, adhuc supermanens rerum fert testimonium.
Carissimi, castrum istud de quo dicitur mundus iste intelligitur; hujus castri dominus est homo mundanus totaliter mundo deditus, intantum quod cum per divinam inspiracionem aliquando opus aliquod bonum inceperit, propter mundi vanitatem, cui deditus est, perficere non potest, ita quod propter mundana sepe vitam suam amittit; diabolus enim, quia humano generi semper inimicus est, plus de perficiendo aliquod bonum nos subtrahit, quam ad iniciandum hoc abducit; considerat namque, quod in fine victorie pro virili pugna datur palma glorie; sed dominus hujus castri est discretus confessor, qui cum viderit dominam suam i. e. ovem sibi in ecclesia commissam errare et preceptis ecclesie non velle obedire, sed post evangelium i. e. admonicionem fraternam exire ecclesiam, hoc est quando sacerdos [135] et confessor tuus tibi vitam salutis pandit et instruit, et tu errans attendere spernis, certe per ministros i. e. ecclesiasticas censuras[1] et excommunicationem publicam te invito ad obedientiam introducet; sed si tunc verba consecracionis i. e. anime tue salutem sustinere non poteris, spiritu diabolico levaberis et ad inferni novissima convolabis, ut erit fletus et stridor dentium. Verba salutis nostre sunt verba predicacionis et bone exhortacionis, que cotidie et presertim in diebus festis proferuntur; sed sunt aliqui ita spiritu diabolico inflati, quod cum ad sermonem pulsum audiunt, jam primo se ad
- ↑ censuras] orig. causuras.
