Ad lectorem
Hominum generi ea sunt utiliora scripta quae fallacibus
adversantur opinionibus, quibus plerique aut propter ignorationem
veritatis aut propter ambitionem turpissime blandiuntur, quasi
asserendis non avertendis erroribus inventa sint studia literarum.
Nimirum pars magna hominum potius eruditionem ad popularem
famam quam sapientiam ad rerum humanarum contemtum e
literis ducunt. Quo pluris faciendae sunt lucubrationes eae quae
veritate detegenda, plus legentibus quam scribentibus prosunt.
Quales hae ferme sunt orationes, quarum edendarum injussu
auctoris, consilium cepimus, nihil veriti ne irascatur. Qui enim
in tot invidiosis argumentis sensus palam nuncupavit suos,
ostendit satis quanti mortales honores et vulgi suffragia aestimet, prae
amore veritatis, communique studiosorum utilitate, quo toto
suorum ille cursu laborum intendit, utpote qui a diuturno cultu
romanae linguae romanique juris mores contraxerit mentemque
romanam, sine quibus neque egerit fortiter, neque scripserit egregie
quisquam. Nam quid est aliud eloquentia, nisi recte atque
eleganter expressa sapientia? Quid igitur stultius quam expertem
romanae virtutis, romanam sibi sperare facundiam, tamquam
latine quis unquam dixerit, qui non et latine identidem
cogitaverit? Nisi latinam dictionem ducamus nizolianas quorundam
offas, phrasiumque manipulos, quibus alicubi quilibet in honorum
petitione vel tecum feliciter certaverit, Marce Tulli. Quid mirum
igitur si noster, qui latinis a studiis latinos sibi animos
arripiendum censuit, calumniarum imbrem, nullo scripto, sed sola
integritate vitae, animique praesentia in ipsos refudit auctores?
