— 16 —
tiae ita fixae sint, quasi eas Pythius[c 1] Apollo ex
sanctissimo adito suo ediderit. Nec ego nunc, me
hercule, ista dico,[c 2] ut Aristotelem insecter, nec
mihi cum illo sapientissimo homine bellum ullum
est; sed cum istorum amentia, qui si tantum
ignorantiae vitio obnoxii essent, illi[c 3] quidem non
laudandi, sed tamen in hac temporum conditione
ferendi: nunc vero cum ignorantiae eorum tanta
arrogantia iuncta sit, ut se sapientes et appellent
et existiment, quis eos aequo animo ferre possit?[c 4]
De quibus vide, Coluci, quid ego sentiam. Non puto
illos ne minima quidem in[c 5] re quid Aristoteles
senserit recte tenere, habeoque huius rei
gravissimum testem, quem tibi adducam. Quis iste?[c 6] Idem
qui linguae latinae parens est, M. Tullius Cicero;[1]
cuius ego, Salutate, ideo tria nomina profero, ut
ille in ore meo diutius obversetur:[c 7] ita mihi dulcis
est cibus.
Recte tu quidem, Nicolae, inquit Colucius; neque enim Cicerone nostro quisquam omnium[c 8] magis[c 9] amandus est magisque in delitiis habendus.
- ↑ Phicius erroneamente C.
- ↑ Nec hercule nunc me ista dico male C.
- ↑ obn. essent, essent illi quidem D.
- ↑ qui eos aequo animo ferre possint B.
- ↑ Manca in D.
- ↑ Quis? Iste idem B.
- ↑ observetur ACD.
- ↑ Manca in D.
- ↑ Manca in E.
- ↑ Tutto il lungo tratto da Ego quidem Coluci (p. 12, r. 18) fino a qui fu pubblicato anche dal Wesselofsky. Par. d. a. I. ii. pag 26-29.
