— 29 —
libri qui etiam nunc extant nos docere possunt.
Sed nimium, ut modo dixi, delicati sumus: quae
absunt, cupimus; quae adsunt, negligimus. At
contra oporteret praesentibus, utcunque ea sunt,[c 1] uti:
absentium vero, quando quidem cogitando nihil
perficimus,[c 2] desiderium ex animo removere.
Quamobrem vide, quaeso, ne culpam tuam in aliud
transferas, et quae tibi imputanda sint, ea tu
tempori imputare velis: quamquam[c 3] ego, Nicolae, nullo
modo adducor, ut te eum existimem, qui non[c 4]
omnia quae hoc tempore disci possunt, consecutus
sis. Novi enim diligentiam tuam, vigilantiam,
acritatem ingenii;[1] proinde ita te arbitrari velim, quae
modo disserui, magis ut verbis tuis resisterem,
quam ut te lacesserem, a me esse dicta. Verum
ego haec omittere volo: sunt enim apertiora, quam
ut de his disputandum sit. Illud vero cogitare non
possum, qua tu ratione adductus dixeris neminem
fuisse iamdiu, qui aliquam praestantiam in his
studiis habuerit: nam potes, ut alios omittam, vel
tres[c 5] viros, quos his temporibus nostra civitas
tulit, non praestantissimos iudicare: Dantem,
Franciscum Petrarcham, Iohannem Boccacci,[c 6] qui
- ↑ At contra oportet praes. utrunque ea sunt malė B.
- ↑ nil perficimus C; proficimus D.
- ↑ quam male B.
- ↑ ut te existimem quin male B.
- ↑ tris A.
- ↑ Boccaccium D Boccatium B.
- ↑ Il Mehus V. A. T. pag, LVIII ripubbl. da quanquam ego, Nicolae.
