nec Deos de nocte quoque colere cessaret exsomnis, solique orienti, culminanti et occidenti assidue supplicaret.
XIII.
Plurium placitorum ipse primus auctor extitit,
quae ante illum nemini in mentem venerant, tam in
rebus naturalibus quam intelligibilibus ac divinioribus.
Primus ille docuit, esse genus quoddam animarum
pollentium facultate plures simul species contemplandi,
quod medium nempe posuit non sine verisimilitudine
inter mentem consertim atque uno veluti intutu omnia
intelligentem, et animas versus unicam speciem tantum
aciem dirigere valentes. Quod si quem iuvat scripta
illius percurrere, longe plura dogmata illi peculiaria
offendere licebit, quae ego quidem iam recensere
praetermisi, ne singula persecutus: nimis in longum
producerem orationem. Qui vero illa quae dixi scripta evolvet,
facile sentiet, etiam ea, quae, superius de eo narravimus,
verissima esse omnia, multo magis vero, si quis ipsum
novit ac de facie vidit, audivitque interpretantem et
vacantem praestantissimis dissertationibus, Platonicaque et
Socratica dogmata annuis scholis persequentem. Neque.
divinae inspirationis expers suisse videtur, sapientissimo
enim ex ore verba protulit simillima candidissimae ac
confertissimae nivi, ita ut splendore oculi fulgere
viderentur, et reliquus eius vultus divina luce resplenderet.
Hine cum ei docenti aliquando et interpretanti
supervenisset vir magni in rep. nominis Rufinus, veritatis
studiosus et alioqui dignus veneratione, caput
Procli lumine circumfundi sensit, cumque Philosophus finem
interpretationi imposuisset, Rufinus assurgens eum
adoravit, divinaeque quam observaverat visionis
testimonium iuratum ipsi perhibuit. Ab eodem Rufino
plurimum auri ei tunc oblatum est, cum sinito belli
