XXVII.
At ego, lectis quodam tempore apud ipsum
versibus Orphei, auditisque inter eius commentationes non
modo iis, quae apud Iamblichum ac Syrianum
occurrunt, sed pluribus etiam aliis reconditam theologiam
sapientibus, Philosophum rogavi, ut nec haec divina
carmina inexplanata relinqueret. Tuli vero responsum,
eundem saepius de scribendis in Orphica commentariis
cogitantem graviter prohibitum suisse non uno somnio.
Visus nempe illi adesse Syrianus, qui minis adhibitis a
proposito eum deterreret. Aliis igitur machinis illum
aggressus oravi, ut saltim quae in magistri libris
praecipue ei probarentur, adnotaret. Quod cum persuasus a
me fecisset doctor optimus et in fronte singulorum
(Syriani) commentariorum nonnulla annotasset, hinc nata
est nobis horum omnium collectio, atque adeo in
Orpheum: scholia et commentaria non parvae molis,
quamquam in universam illam divinam Poesin atque integras
Rhapsodias Sapiens idem praestare Proclo non fuit
integrum.
XXVIII.
Quandoquidem vero, ceu dictum esi, incredibile
harum rerum studium maiorem illi perfectioremque
virtutis theurgicae gradum conciliaverat, hinc nou
amplius in contemplatoria substitit, neque alterutro
genere duplicium in divinis proprietatum contentus,
mentem duntaxat et cogitationem in praestantiora
exeruit, sedet alterum genus iam curavit: diviniore
quidem illa nec civili amplius, de qua supra actum suum,
ratione. Chaldaeorum enim coetibus ac colloquiis,
divinisque et sermone melioribus circumrotationibus usus
est, quibus perceptis significationes illorum ac reliquum
usum perdidicit ex Asclepigenia, Plutarchi filia. Ila
enim sola tum servabat a Nestorio usque per patrem tra-
