ac perspicue haec ad ipsum prosari: Quid vero? Nonne inaudiisti de Iamblicho docente, qui duo isti essent, Machaonemque ac Podalirium celebrante? Tanta insuper beatum nostrum benevolentia dignatus est Deus, ut, veluti qui in theatris laudes aliorum decantant, sic et ipse se stiterit, voceque clara et habitu composito, protensa dextra (quidni vero ipsa verba numinis referre iuvat ?) exclamare non dubitaverit: Proclus decus civitatis. Quodnam vero potest esse aliud maius testimonium de beatissimi huius viri amicitia cum Deo? At ille quidem propter insignem sympathiam, qua Diis coniungebatur, nunquam lacrymas potuit continere, cum huius apud nos rei mentionem fecit, divinumque de se encomium commemoravit.
XXXIII.
Quod si velim singula similiter prosequi et referre
de familiaritate eiusdem cum Pane Mercurii F., de
frequentibus benevolentiae documentis ac multiplici ope,
quam numen istud Proclo Athenis ferre dignatum est,
praeterea de felicitatis genere prorsus singulari, quod a
matre Deum ipsi obtigit, et in quo potissimum
triumphare ac gaudere solebat, sorte lectoribus multa temere
dicere, aliis incredibilia proferre videbor. Multa enim
et magna suerunt quotidie Deae in ipsum bene facta et
dicta, quae cum innumera sint et inaudita, nec ipse
accurata memoria in praesenti teneo. Quod si quis
desiderat etiam in his qualis suerit cognoscere, eius
librum de matre Deum evolvat oportet, ex quo intelliget,
Philosophum non absque divina ope omnem Deae illius
theologiam in lucem protraxisse, et praeterea,
quaecunque cum de eadem tum de Atti in sabulis aguntur
dicunturve, philosophico more explicasse, ut cessent
denique posthac aures turbari perceptis lamentationibus
caeterisque quibus illa personant plenis mysterii.
