ab aequinoctiali exortu, & ad easdem partes, faciuntque dierum & noctium magnitudines invicem aequales, quod est, quoniam idem parallelus utrumque habet signiferi gradum, cum sit aequalis ad eandemque partem ipsorum declinatio. Ad utramque vero partem ab aequinoctiali sectione aequalibus sumptis circumferntiis accidunt rursus latiduines ortus aequales, sed in diversas partes, ac permutatim dierum ac noctium magnitudines, eo quòd aequales utrobique describunt circumferentias parallelorum, prout ipsa signa aequaliter ab aequinoctio distantia, declinationes ab orbe aequinaoctiali habent aequales. Describantur enim in eadem figura parallelorum circumferentiae, & sint GM, & KN, quae secent finientem BED in GK signis, accommodato etiam ab Austrino polo L quadrante maximi circuli LKO. Quoniam igitur HG declinatio aequalis est ipsi KO, erunt bina triangula DFG & BLK, quorum duo latera alterum alteri, FG aequale est ipsi LK, & FD elevatio poli ipsi LB, & anguli qui circa BD sunt recti. Tertium igitur latus BG tertio BK aequale, è quibus etiam relinquuntur GE, EK latitudines ortus aequales. Quapropter cum hic quoque duo latera EG, EG sint aequalia duobus EK, KO, & anguli qui sunt ad E verticem aequales: reliqua EH, EO, ob id latera aequalis, quibus additis aequalisbus colligitur tota, OEC circumferentia toti AEH aequalis. Atqui maximi per polos circuli parallelorum orbium similes auferunt circumferentias: erunt & ipsae GM, KN similes invicem & aequales. Quod erat demonstrandum. At haec omnia possunt alio quodque modo demonstari. Descripto itidem meridiano circulo ABCD, cuius cerntrum sit E, dimetiens aeuqinoctialis & communis ipsorum orbium sectio sit AEC, dimetiens horizontis ac linea meridiana BED, axis sphaerae LEM, polus apparens L, occultus M. Assumpta distantia conversionis aestivae, vel quaelibet alia declinatio sit AF, ad quam agatur FG dimetiens paralleli, in sectione quoque communi cum meridiano, quae secabit axem in K, lineam meridianem in N. Quoniam
