MI. ĭ ĕrgo intro, et quoi re͡ist e͡i re͡i [hilarum] hunc sumamus diem.
ivDemea
855Numquam ita quisquam bene subducta ratione ad vitam fuit
quin res aetas usu’ semper aliquid adportet novi,
aliquid moneat: ut ĭlla quae te scisse credas nescias,
et quae tibi putaris prima, in experiundo ut repudies.
quod nunc mi evenit; nam ego vitam duram quam vixi usque adhuc
860iam decurso spatio omitto. id quăm ŏb rem? re ipsa repperi
facilitate nil esse homini meliu’ neque clementia.
id ĕsse verum ex mĕ ătque ex fratre quoivis facilest noscere.
ill’ su͡am semper egit vitam in otio, in conviviis,
clemens placidu’, nulli laedere os, adridere omnibus;
865sibi vixit, sibi sumptum fecit: omnes bene dicunt, amant.
ego ĭlle agresti’ saevo’ tristi’ parcu’ truculentus tenax
duxi uxorem: quam ibi miseriam vidi! nati filii,
alia cura. heia autem, dum studeo illis ut quam plurumum
facerem, contrivi in quaerundo vitam atque aetatem meam:
870nunc exacta aetate hoc fructi pro labore ab eis fero,
odium; ille alter sine labore patria potitur commoda.
illum amant, me fugitant; illi credunt consilia omnia,
illum diligunt, apud illum sunt ambo, ego desertu’ sum;
illum ut vivat optant, meam autem mortem exspectant scilicet.
875ita eos meŏ labore eductos maxumo hic fecit suos
