nostrarum, inürmitatis nostræ patronum et auxilia torem[1]. Perbunc coelorum altitadinem aspicimus, per bunc immaculatum et supremum illius vultam speculamur, per hune oculi cordis nostri aperti sunt, per hunc insipiens ct obscuralg mens nosira in admirabilein ejus lucem ssurgit, per bunc voInit Boniinus ut immortalem cognitionem gustaremus: qui eum a splendor majestatis ejus, tanto wajor est angelis, quanto excellentius nomen hereditavit[2]. Ita quippe scriplum est: Qui facit angelos Bwos spirilus, el ministros suos flammam ignis[3]. De Filio. 3ntem suo sic dixit Dominus: Filius meus es iu; ego hodie genui te. Postula a me, c dabo tibi gentes hareditatem tuam, el. possessionem (Xam terminos terræ[4]. Et iterum. dicit ad eum: Sedea ) deæiris meis, donec ponam inimicos (pos scabellum pedum (uorum[5]. Quinam igitur sunt iaimiici Domini? Qui pravi sunt, quique divina: voluntati suam voluntatem opponunt.
CAPUT XXXVII.
Militemus igitur, viri fratres, omnibus viribus in
inculpatis ejus preceptis. Consideremus. eos qui
sub ducibus nosiris merent, quemadmodum
ordinate, quam strenue, quo modo submisse imperata
