omnemque ejus potentiam delevit et exstinxit: Cum Dei doctrina, prosequitur Eusebius, Romanos adveniu suo illustrasset, Simonis quidem vis et potentia cum tpso simul auctore brevi exstincta atque deleta est, Atque ut Augustini verbis utamur[1]: In qua arbe 'aposiolus Petrus eum. vera. virtute Dei omnipotentis exstinæit. Quamvis autem ille sic fuisset ab Apostolo ebtritus atque oppressus, plures tamen reliquit errorum scelerüinque suorum successores. Nam ex hac amarissima radice, si Theodoretum audias[2], orti sunt. Cleodani, Dositheani, Gortheni, Musbo thei, Adrianiste, Eutychete, vel ut apud Clementem Alexandrinum[3]; Eutychite, Cainistæ[4]. Verum hi. omnes, cum impie heresis pravas quasdam mutaliones excogitassent, non diu durarunt, sed perpetue oblivioni traditi sunt. At si Hegesippo fidem habere velis, quatuor priores originem duxerunt: E s lem sectis in Judaico populu proseminatis. Ex q Valesius hanc elicuit conclusionem: Rectius dixisset Theodoretus, eas omnes ex Judaicis sectis fuisse propagatas, maæime vero cum quedam illarum hereseav Simoniana vetustiores esse videanlwr, verbi gratia, Gorthena et Dositheana. Sed vereor ut hæc. Valesiuma conclusio, qua ex duabus sectis Simonioma vetustioribus, alias quoque ipsa antiquiores esse infert, emnibus omnino probetur. Porro autem Epiphanius ex Simone Gnosticos ortos esse affirmat[5]: Atque hinc eorum quos Gnosticos appellamus, origo profluæit.
"Testatur Origenes[6] a suo jam tempore eæ stircatam Simonianorum hæresim: Nunc nusquam gonlium exstant. Simoniani. De Dositheanis autem & mobis paulo ante memoratis, hæc subjungit: Cæterum. Dositheani nec. wnquam fleruerunt,. et munc omnino exsiincti sunt, ut nomine tantum maente, inter triginta. censeantur. Sed falsa quadam narratione deceptus est Origenes, aut ex iis, quas ipse peragraverat, regionibus idem et in omnibus mundi parübus accidisse arbitrabatur. Scribit enim Eusebius[7] quosdam adhuc, dum viveret, extitisse Simoniane hereseos sectatores: Simon, inquit ille, fidem in Christum simulavit, wt baptismum sueciperet. Quod quidem etiamnum fieri ab. his qui Lelerrimam ejus sectam profitentur, non sine admiratione cernimus: qui more parentis sui in Ecclesiam, Lanquam pestis aut lepra quedam. irrepentes, gravissimum damnum inferunt iis, quibus pessimum illud et immedicabile venenum, quod mentibus occultant, instillare potuerint. Ac plerique jam eorum ab Ecclesia eject sunt, cum fraus ipsorum esset. detecta, Et infra[8]: Unde ad nostram usque etatem quicuuque ejus sectam profitentur, cum se Christianam religionem, plenam molestim et sanetitatis, ampleeti simulaserini, tamen et ad superstitiesum dæmonum cultum, quem abjicere visi fuerant, deinceps nihilominus relabuntur. Exstabant ergo Eusebii tempore quidam hæresis Simonianæ fautores. At cum plerosque, retectis eorum fraudibus, ex Ecclesia ejectos esse idem Eusebius testificetur, id certe indicio est nec dubio nec obscuro, eos tum paucos admodum fuisse, et quidem snb falso Christianorum nomine sese occultafites. - Unde concludas necesse est, hæresigg illam non: diu postea perseverasse, et cito fuisse exstinctam.
CAPUT IV.
De haresi Menandri.
[9] Menander Samaritanus. genere «vico Caparatela, Καπαρατείας seu Χάβραι, oriundus, Simonis discipulus,[10] majorem se antecessore ac praceptore suo jactabat. Quapropter nonnullis quibusdam erroribus impie? magistri sui doctrinæe additis vel immutatis, novam condidit sectam, et hæresiarchæ titulum ac nomen promeruit. Is itaque cum Simon dixisset summam se esse Dei virtutem, docuit[11]: Primam quidem virtutem incognitam omnibus, se axtem eum esse, qui missus sit ab invisibilibus, salvatorem pro salute omniwm. His adjecit: Resurrectionem per id quod est in eum baptisma, accipere. ejus discipulos, et ultra mon posse mori, sed. perseverare non senescentes et immortales, Cætera, eosdem ae preceptor suus errores et magicas artes consectabatur.
Nonnullis autem explicatu difficife videtur, quo sensu lreneus primum Menandri errorem esse dixerit, quod se praeceptore suo Simone majorem jactaret, cum Simon summa Dei vis ab aliis voluerit audire, nequaquam vero Menander. Attamen si ]renxi verba attente perpendantur, haud ægre solvetur difficultatis illius nodus. Non alia quippe viri sancti mens esse videtur, nisi Menandrum se magistro suo, non virtute quidem et potentia, sed scientia et missione præedicasse majorem.
Quos Menandriana haeresis adversarios habuerit, accipies a Theodoreto[12], qui eam a Justino martyre, Irenæo, ae Origene scriptis expugnatam esse testatur. Neque ullus certe ibit unquam inflcias nonnihil adversus illam a Justino et Irenæo memoriæ fuisse proditum. Yerumtamenquem Theodoretus scribit in modum, ipsemet procul dubio quadam alia eorum scripta, quibus h: resim illam planius fusiusque confutabant, ibi indicasse videtur. Porro autem qua Menander de baptismo suo, quo homines immortales fleri garriebat, adeo temere venditavit, ea Tertullianus egregie refellit, et ridicula esse demonstrat[13]. Neque tamen illud censemus adjiciendum, quod nonnulli Tertullianum rursus de eadem heresi aliquid iu Libro de
prascriptionibus litteris mandasse opinantur. Nihil
- ↑ Lib. de hæres. cap. 1.
- ↑ Lib. i Hæret. Fab. cap. 1.
- ↑ Lib. vii Strom., p. 765.
- ↑ Apud Euseb. lib. iv. Hist., cap. 2.
- ↑ Hæres. 21, 4.
- ↑ Lib. vi cont. Cels.
- ↑ Lib. ii Hist. cap. 2.
- ↑ Ibid. cap. 13.
- ↑ Theodoret. lib. i Hæret. Fabul. cap. 5.
- ↑ Epiphan. Hæres. 22.
- ↑ Iren. adv. Hæres. cap. 24.
- ↑ Lib i Hæret. Fabul. cop. 2.
- ↑ Lib. de anima, cap. 50.
